Om de twee weken op zondag online. Een reisdagboek met onze laatste avonturen, foto’s en belevenissen van over de wereld. Om jullie een klein beetje mee te nemen in alles wat we doen. In alles wat we zien en beleven. En om herinneringen vast te leggen voor altijd. Ga je met ons mee op reis?

De laatste week op Tasmanië. Wat hebben we het er naar onze zin gehad. Het eiland had alles wat we er hoopten te vinden, en niets heeft ons teleurgesteld. Als er een plek is waar we in de toekomst nog wel een keer terug naartoe willen gaan, dan is het wel Tasmanië. Het mag dan wel niet bijzonder groot zijn, er zijn nog een heleboel onontdekte plekken die we graag willen beleven in het echt en met onze eigen ogen willen zien. Maar voor nu laten we het eiland achter ons en kijken we uit naar wat de rest van onze reis ons gaat brengen.

Freycinet National Park

Na het weekend besloten we het wat rustiger aan te gaan doen. Als wij ergens niet goed in zijn, dan is het rustig reizen. We willen het graag, proberen het ook, maar elke keer betrappen we onszelf er weer op dat we in volle vaart aan het rondrijden zijn. Met nog een kleine week en twee plekken die we wilden bezoeken te gaan, deden we opnieuw een poging. Je kunt ook gewoon niet alles zien en meemaken.

Op zondag vertrokken we dus vanuit Hobart richting Freycinet National Park. En voor de eerste keer sinds een lange tijd scheen de zon én was het warm genoeg om buiten te zitten. Wat waren we daar allebei blij mee! Goed, we moesten nog wel een paar uurtjes rijden, maar wat was het fijn om weer eens op een kampeerplek aan te komen en buiten de auto te kunnen zitten. Zeker nu we een plek hadden gevonden bij het strand, waar we genoten van de zonsondergang.

Omdat Daan deze dag jarig was, zijn we ‘s avonds gezellig uit eten geweest. Het is best lastig om in Australië een goed restaurant te vinden als je niet in de stad zit, maar we vonden een bistro waar ze typisch Australisch eten serveerden met producten uit Tasmanië. En dat smaakte prima!

Tijd voor een taartje!

Yep, echt Australisch eten.

Happy Birthday!

Wineglass Bay

De wekker ging vroeg. Iemand had namelijk verzonnen dat ze heel graag de zonsopkomst boven Wineglass Bay wilde zien. Daarbij vergiste ze zich even in hoe ver het omhooglopen was. Allemachtig. Wat een work-out op de vroege ochtend. Maar een kwartier voordat de zon boven de horizon uit zou komen, stonden we bij het uitzichtpunt. Ik heb gevloekt en was bijna geneigd om om te draaien (doordat we als eerste bezoekers over het pad gingen, liepen we ook steeds door spinnenwebben heen!), maar het was het waard.

We liepen die dag een route van 11 kilometer waar we een eeuwigheid over gedaan hebben, omdat we steeds weer stopten op de mooiste plekjes en alles lekker op ons gemak deden. De zon scheen weer flink, het werd maar liefst 19 graden en we genoten zó veel. Wat een beetje warmte al niet kan doen.

Uitzicht over Wineglass Bay.

Het water was zo mooi blauw bij Wineglass Bay.

Tijd om sushi te maken!

Bay of Fires

Na Wineglass Bay reden we door naar onze volgende en laatste bestemming, Bay of Fires. Maar niet voordat we halverwege op een kampeerplek stopten en de hele middag een serie hebben liggen kijken in de auto met een zak chips erbij (of misschien wel twee, ik weet het niet zeker, ze waren zo snel weg). ZO. Daar waren we even aan toe. En het paste helemaal in ons nieuwe ‘we doen rustig aan’-ritme.

Toen we de volgende ochtend écht niet meer wisten hoe we moesten liggen en onze lichamen aan alle kanten pijn begonnen te doen, stonden we maar eens op en reden we door naar Bay of Fires. Wat een fijne plek was dat om ons avontuur op Tasmanië mee af te sluiten! Met een biertje zijn we op een rots aan het strand gaan zitten, we hebben de zonsondergang bekeken, de zonsopkomst, het strand, de zonsondergang, de zonsopkomst en opnieuw het strand. En dat was alles wat we deden.

Chillen bij onze auto met uitzicht over het strand.

Bay of Fires van boven. Tof, toch?!

De overtocht

Vorige week vrijdag zat onze road trip over Tasmanië er dan echt op voor ons. Ik had ergens graag langer willen blijven, als het zomer was geweest. We waren allebei diep teleurgesteld dat we de boot weer op moesten. Daan begon grieperig te worden, ik was moe van het rijden en allebei zagen we er zo tegenop om in een soort vliegtuigstoel te moeten slapen op de boot (die was gratis bij het reserveren). Daan besloot daarom ineens om een kamer te boeken op de boot en hoewel het best prijzig was, was het ook ZO fijn. Een heerlijk bed én een hete douche. Als je dat niet meer dagelijks hebt, besef je pas hoe prettig die twee dingen eigenlijk zijn.

En weer de Spirit of Tasmania.

Ja, we hebben er gelijk een rotzooi van gemaakt.

Verder reizen

En toen stonden we weer op het vasteland (of eiland?) Australië. Zonder plan. We wisten alleen dat we héél graag naar de warmte wilden. Dus zijn we in twee dagen doorgereden naar Sydney. Dat was met ruim 1000 kilometer even doorrijden, maar ja! Het was er een stuk warmer! Een beetje jammer alleen dat we in de avond op de laatste écht warme dag aankwamen. Zucht.

Ik vond het tof om weer in Sydney aan te komen. Het is een fijne stad en we zitten lekker bij het strand, dus we kunnen alle kanten op. Heerlijk. Op zondagavond kwamen we aan en omdat we echt geen zin meer hadden om zelf nog te koken, nam Daan mij mee uit eten naar een superleuk restaurantje in Coogee Beach. Daar aten we voor de verandering weer eens pizza, maar nu eens een steenpizza in plaats van eentje van de Domino’s. Toch een stuk lekkerder.

Goedemorgen, Melbourne! Op naar Sydney.

Autopech

Nu we in Sydney waren, dachten we ook de auto weer eens een servicebeurt te geven. Slecht plan… De vorige twee keren dat we dat deden was er niets aan de hand en kregen we te horen dat de auto er prima uitzag. Nu kregen we ineens een rekening voor bijna $ 2000,- onder onze neus gedrukt…

Toch hadden we een paar vraagtekens bij alle reparaties die moesten gebeuren en zijn we voor een second opinion naar een andere garage gegaan. Ook omdat de garagehouder echt een *** bleek te zijn en toen ik zei dat we erover na gingen denken, begon hij nogal flauw te doen. Het zou ook niet de eerste keer zijn dat backpackers worden uitgebuit. Bij de andere garage bleek dat er inderdaad een paar dingen moesten gebeuren, maar lang niet alles. Zo werd de rekening gelukkig voor de helft minder. Nog steeds niet tof, maar een stuk betaalbaarder.

Uitzicht vanuit ons hostel bij Coogee Beach.

En weer zo’n brutaal beest.

Nietsdoen

Terwijl we op de auto zaten te wachten terwijl die werd gemaakt (dat gaat hier op z’n Australisch. Ze zeggen dat de auto een paar uur later klaar is, maar twee dagen later moesten we er zelf voor bellen. ‘Ja, hij is over een halfuur klaar!’), hebben we de rest van de week vrij weinig gedaan. En blijkbaar was dat toch ook even nodig, want de vermoeidheid kwam er best even uit. Toch iets te enthousiast over Tasmanië geracet.

Dus besloten we om tot dit weekend gewoon niets te doen, behalve rustig aan, en vanaf morgen kijken we weer verder. Sydney hebben we bij aankomst al uitgebreid gezien, dus we hoeven niet zo nodig het centrum in. Er is nu wel een heel tof lichtfestival aan de gang, waar we komende week een keer naartoe gaan. En wat er dan gaat gebeuren? Dat lees je de volgende keer!

Eten bij Coogee Pavilion, zo’n leuke plek!