Reisdagboek #21: Werken in Auckland (of toch niet helemaal)

Of ik ons reisdagboek deze keer ons reisdagboek mag noemen? Eigenlijk niet echt. De laatste twee weken is er van reizen maar weinig terechtgekomen. Waar we dan wel mee bezig waren? Vooral werken!

Op de dag dat ons vorige reisdagboek online kwam stonden wij langs de krater van Mount Eden van het uitzicht over Auckland en de omgeving te genieten. Tussen de mensenmassa moet ik wel zeggen, want het was natuurlijk Pasen, alles was dicht en daardoor trokken er wel wat meer mensen op uit dan gewoonlijk. Mount Eden is een slapende vulkaan vlak bij het centrum van Auckland en gelijk ook het hoogste punt van de stad. Je kunt dus alle kanten op kijken en de gehele omgeving zien, veel verder nog dan ik van tevoren had gedacht. Echt heel gaaf! Goede keuze dus om hiernaartoe te lopen. Op de weg terug naar ons hostel hebben we nog een stuk omgelopen via Mount Eden Village, waar allemaal gezellige restaurants te vinden waren, al waren er veel gesloten. In Nieuw-Zeeland sluiten veel horecagelegenheden juist de deuren met Pasen en Kerstmis.

Een nieuwe slaapplek

Op Tweede Paasdag gingen we eindelijk verhuizen! Weg uit het irritante hostel waar we eerst sliepen. ‘s Ochtends pakten we onze spullen in en dat ging niet zonder slag of stoot. We hadden extra werkkleding aan moeten schaffen en hadden ook genoeg eten en drinken staan om mee te nemen. Gelukkig was onze nieuwe slaapplek maar drie straten verderop. Toen we binnenkwamen wisten we al dat we een enorm goede keuze hadden gemaakt, of zoals Daan het zei: het leek wel alsof we in het Hilton onder de hostels terecht waren gekomen. Enorm ruim, huiselijk, een grote keuken, grote badkamers, supervriendelijke mensen, schoon, rustig én een enorme tuin met volop zon. We hadden voor de eerste dagen een privékamer geboekt maar verlengden ons verblijf direct. Hier willen we voorlopig wel blijven.

Eerder hebben we nog met de gedachte gespeeld om een appartement te zoeken in Auckland, maar doordat de woningprijzen hier zo belachelijk hoog liggen, zijn er sowieso eigenlijk alleen shared flats te vinden (het is hier heel normaal om huisgenoten te hebben, ook in het geval van stellen en families. Dat zijn wij als Nederlanders natuurlijk niet echt gewend, maar zo drukken ze flink de kosten. Auckland is namelijk écht een dure stad om te wonen). We besloten om dat voor nu toch maar even niet te doen, ook omdat je vaak flink wat borg moet betalen en daarnaast soms een letting fee van een maand huur, en wij zijn toch niet van plan om heel lang in Auckland te blijven. Wel moesten we jammer genoeg na een paar nachten in een privékamer verhuizen naar een dorm voor vier personen, want helaas waren de privékamers al volgeboekt voor wat weekenden in april, maar alles liever dan ons vorige hostel. En inmiddels begint de rust terug te keren omdat veel mensen Nieuw-Zeeland verlaten (winter is coming…) dus straks hebben we weer ons eigen plekje.

We gingen van dit uitzicht…

… naar dit uitzicht. Ziet er een stuk beter uit, toch?

Werken in de horeca

Op deze dag werd het ook tijd voor Daan zijn eerste werkdag en ik mocht de dag daarna beginnen, allebei in een restaurant. Dat was wel weer even wennen voor ons allebei. Stomtoevallig zijn we voor dezelfde horecaeigenaren gaan werken. We hebben volop gesolliciteerd rondom Ponsonby Central en mochten allebei op gesprek komen in een restaurant. Toen bleek dat deze restaurants aan elkaar zitten en zelfs de keuken delen, samen met nog één ander restaurant. Wat we ook even niet doorhadden, is dat het restaurant waar Daan werkt in de Lonely Planet staat en dat een van de eigenaren blijkbaar een jurylid is van de Nieuw-Zeelandse editie van MasterChef. En dat zorgt best voor een stroom aan mensen… Voor ons allebei flink doorwerken dus ineens. Ik had ook nog genoeg redactiewerk te doen en zo zijn de laatste twee weken letterlijk werkend voorbijgevlogen. Eerlijk gezegd hebben we weinig anders gedaan. Afgelopen donderdagmiddag en -avond waren we samen vrij en zijn we lekker uit eten geweest en hebben we een drankje gedaan omdat we de week daarvoor twee jaar samen waren. Maar toen stonden we dus allebei te werken ;-).

Maar misschien was ik iets te ambiteus om horecawerk te gaan doen. Hoewel het de laatste weken lichamelijk veel beter met ons ging, vooral sinds we in Nieuw-Zeeland zijn, heeft het horecawerk ervoor gezorgd dat ik weer een flinke terugval heb gekregen aan nekpijn. Had ik dat van tevoren kunnen weten? Misschien, maar ik had nooit verwacht dat het zo hevig terug zou komen dat ik ‘s nachts wakker lig van de pijn en zelfs moeite heb met eten omdat mijn nek-, hals- en kaakspieren helemaal verstijfd zijn. Er zat dus niets anders voor mij op dan afgelopen week ook weer mijn ontslag in te dienen, want mijn lichaam is uiteindelijk een heel stuk belangrijker dan een tijdelijk baantje. Een beetje zuur was het wel. Niet zozeer vanwege het werk (al was het best gezellig), maar het was vooral een flinke tegenvaller voor mijzelf. Blijkbaar ben ik toch nog niet de oude en moet ik nog steeds voorzichtig zijn met wat ik doe. Die les heb ik dan weer geleerd. Gelukkig kan Daan het inmiddels wel weer aan en gaat bij hem het werken een stuk beter.

Het werken in de horeca is best weer even vermoeiend…

Lekker uit eten om te vieren dat we twee jaar samen zijn.

Fulltime voor mijzelf werken

Maar nadelen brengen ook voordelen met zich mee en nu ga ik juist doen wat ik eigenlijk al langer weer wil doen: mij fulltime richten op Fernweh Media! Ik ga weer volledig voor mijzelf werken, wat ik ook al deed voor we 19 maanden geleden op reis gingen. Yes, klinkt dat niet veel leuker? Sinds we onderweg zijn heb ik voor een groot deel van de tijd parttime voor mijzelf gewerkt, maar ook banen ter plekke aangenomen. In Australië werkten we bijvoorbeeld op een boerderij aan de rand van de outback en het was echt een bijzondere ervaring om eens in the middle of nowhere te zitten, daarom vond ik het ook leuk om op dat moment wat anders te doen (en oké, we hadden ook bijna geen internet daar, dus digitaal werken zat er niet echt in). Maar nu we in de stad zitten en voor Nieuw-Zeelandse begrippen geweldig goed internet hebben, heb ik geen reden meer om er niet weer volledig voor te gaan. Vanavond heb ik mijn laatste horecadienst en vanaf morgenochtend ben ik weer fulltime zzp’er. Cheers to that. Of eigenlijk digital nomad, maar stiekem heb ik een hekel aan die naam.

Mocht het met het werken echt niets worden… ;)

Het restaurant achter het plastic is het restaurant waar ik twee weken zou gaan werken. Maar dat wisten we nog niet toen we hier zaten.

Ook de komende weken zullen we nog veel aan het werk zijn en weinig reizen, maar doordat ik nu mijn eigen uren kan gaan indelen wordt het makkelijker voor ons om meer in de omgeving te doen. De herfst is inmiddels wel echt aangekomen in Auckland en als je dacht dat een Nederlandse herfst druilerig kan zijn, hier stort de regen gewoon fulltime naar beneden (al is de temperatuur een stukje aangenamer).

Hoe bevallen de eerste lenteweken in Nederland?

LEES OOK ONZE LAATSTE REISDAGBOEKEN:

#20: De eerste weken in Nieuw-Zeeland
#19: Genieten van het chille Koh Lanta
#18: Halong Bay en Sapa