Ken je mijn laatste reisdagboekje nog? Het boekje waarin ik vertelde dat we razendsnel gereisd hadden – te snel – voor werk? Waarin ik vertelde dat het werk uitgesteld was en dat ik niet precies kon vertellen wanneer we wél eindelijk konden werken? Nou, ik kan je vertellen, not much has changed. Nog niet. Maar er zit eindelijk verandering aan te komen.

Griffith. Bijna vier weken geleden. We kwamen aan op een camping en besloten daar te blijven. We kregen te horen dat het werk in een wijnfabriek, waarvoor we op 16 januari in Griffith moesten zijn, flink uitgesteld was. Tot zeker drie weken later. Kutzooi. Om het gewoon maar even zo aan te duiden. Want dat stond zeker niet in ons plan. Gelukkig kregen we ook te horen dat ze hun best zouden doen om mensen op andere afdelingen te plaatsen. Daan had mazzel en kon die vrijdag nog beginnen. En ik? Ik wachtte tevergeefs een telefoontje af met de mededeling dat ik ook kon beginnen. Maar mijn telefoon bleef stil.

Dagen zonder werk

Elke ochtend bracht ik Daan naar zijn werk. Om rond kwart voor zeven weer terug te komen op de camping, als net de zon op was gekomen en de muggen eindelijk een ander plekje hadden gevonden dan mijn lichaam. Dagen zonder planning. Waarom we al die tijd zijn blijven hangen terwijl er geen werk voor me was? Ja, dat vraag ik me soms ook af. Eerst hoop je dat je toch nog snel aan het werk kan. En als die hoop inmiddels vervlogen is, kom je in de fase terecht dat het zonde is om weg te gaan omdat nu dan toch eindelijk het werk zeker wel bijna moet beginnen? Dus bleven we. Financieel gezien was het ook het aantrekkelijkst. Het was nog altijd beter dat een van ons in elk geval aan het werk was dan dat we zouden vertrekken, zoekend naar werk en met een grote kans dat we zeker niet iets zouden vinden dat net zo lekker zou betalen.

Nooit vervelen

Maar – geloof het of niet – ik heb mij geen moment verveeld. Ik ben weer begonnen met hardlopen, met yoga en met mediteren. Ik heb flink aan mijn blog gewerkt. Boeken gelezen. Websites gelezen. Begonnen aan een cursus. En, alsof het zo had moeten zijn, kreeg ik weer eens wat redactiewerk vanuit Nederland. Dus uiteindelijk was ik toch nog wél een beetje aan het werk. In de tussentijd had ik misschien ook kunnen gaan fruit plukken, maar na alle vreselijke verhalen van andere backpackers uit de omgeving, van zwaar onderbetaald worden tot koolmonoxidevergiftiging, zag ik dat niet zitten. Ik ga gewoon niet voor $ 3,- per 10 kilo druiven staan plukken en inpakken in de bloedhete zon. Ik ga ook niet in een fabriek werken waar mensen over hun nek gaan omdat er te veel koolmonoxide hangt. Dat weiger ik. Niet omdat ik lui ben, maar omdat ik zulke walgelijke praktijken gewoon niet wil stimuleren. Dan heb ik wel wat beters te doen met mijn tijd (en gezondheid!).

Verhuizen naar een hotel

Wat wel veranderde, was de plek waar we verbleven. Na twee weken op de camping te hebben gezeten, kwamen we tot de conclusie dat het gewoon niet handig zou zijn tijdens het werk. Het werd er te warm, met dagtemperaturen van rond de 43 graden en nachttemperaturen van soms 30 graden. Als je dan in de auto moet slapen, is het gewoon puur afzien. Al helemaal als, zodra de laatste zonnestralen de boomtoppen raken, de muggen opkomen en je helemaal lekgeprikt wordt, zelfs als je jezelf vol hebt gespoten met DEET. We waren het met elkaar eens dat we een andere plek moesten gaan zoeken. En de volgende dag hadden we geluk. We vonden een hotelkamer in Yenda dat per week maar $ 50,- duurder is, maar waarin we wel een kamer hebben met airco (zonder muggen!), om de hoek van het werk zitten en waarin we gebruik kunnen maken van een keuken. Eigenlijk zaten ze al vol, maar wij belden net op het moment dat iemand niet was komen opdagen. Geluksmomentje.

Eindelijk beginnen

Maar het goede nieuws is: ook ik ga beginnen met werken. Ja, nu echt! Aanstaande maandag mag ik beginnen en kunnen we eindelijk allebei geld gaan sparen om weer verder te reizen. Zoals het er nu naar uitziet – maar dat kan altijd veranderen – werken we er ongeveer tot Pasen. En het meest fijne is: als het goed is hebben we daarna genoeg hier in Australië gespaard om nog vier maanden in Australië rond te reizen én daarna zo’n acht maanden door Azië. Hoe fantastisch is dat! Het werk zal zeker flink zwaar worden, want we werken buiten en het is hoogzomer op dit moment, maar we kunnen er veel reisdromen mee waarmaken. We moeten dus gewoon even doorzetten! (Op het moment dat ik dit schrijf is Daan buiten aan het werk terwijl het serieus 46 graden wordt…) We hebben al boottickets voor Tasmanië geboekt (oké, we moeten de vaardata misschien nog veranderen, maar ze waren nu nog ‘goedkoop’!) en de rest ligt nog open. Ik kan nu al niet meer wachten tot we weer gaan reizen!