Reisdagboek #29: 1.200 kilometer langs meren, bergen en stranden

In ons vorige reisdagboek schreef ik over onze eerste maand op het Zuidereiland en dat we hadden besloten om wat sneller door te rijden. Dat snelle doorrijden? Is meer dan gelukt! In de afgelopen twee weken hebben we ruim 1.200 kilometer gereden en gingen we van de westkust door de bergen naar de oostkust en naar het meest zuidelijke puntje van het Zuidereiland. Tijd dus om weer eens te vertellen wat we allemaal gedaan hebben.

Lake Daniells

Vanuit Hamnes Springs reden we als eerste door naar de rand van Nelson Lakes National Park. Er was hier een hike die ik graag wilde lopen naar Lake Daniells, een route van zo’n 16 kilometer heen en terug. We sliepen op een camping bij het startpunt van de wandeltocht en hoewel we nog even in het zonnetje konden zitten, vluchtten we al snel de bus in. Zandvliegen. Overal. Ik dacht dat muggen irritant waren, maar zandvliegen zijn nog tien keer zo erg. Ik heb nog de lelijke plekken van de zandvliegenbeten van Abel Tasman op mijn voeten staan en die bulten blijven echt voor minimaal een week jeuken.

Maar om niet meteen te gaan klagen: het werd behoorlijk fris en bewolkt die nacht maar de volgende ochtend begonnen de wolken al snel op te lossen en liepen we in de volle zon naar Lake Daniells. In eerste instantie kwamen we echt niemand tegen, wat heerlijk was. Daarna kwamen we ineens best wat gezinnen tegen. Het was schoolvakantie in Nieuw-Zeeland en Lake Daniells bleek een favoriet uitje te zijn. We snappen helemaal waarom. De hut bij Lake Daniells was een fantastische kampeerplek. In een mooie omgeving en je kunt er prima een kampvuur maken, op het meer varen en je eigen vis vangen. Heel even hadden we spijt dat we niet daar bleven slapen (tot we alle kinderen telden die aan het rondrennen waren…).

Westport

Na Lake Daniells reden we door naar het vreselijk grauwe en industriële Westport. Westport zelf stond zeker niet op ons lijstje, maar het was wel een goede uitvalsbasis voor wat dingen die we in de buurt wilden zien. Zo bezochten we de kliffen en zeeleeuwen rondom Cape Fowlwind en liepen we de verrassend mooie Charming Creek Walkway Track, een wandeling die grotendeels over een oud mijnspoor gaat. We zagen watervallen, oude mijnmaterialen en reden in tien minuten 500 meter omhoog voor een fantastisch uitzicht vanuit Denniston.

Ook werkten we weer in de bibliotheek. We hebben dan wel gezegd dat we ons vooral even op het reizen gaan focussen, maar dat betekent natuurlijk niet dat we helemaal niet werken. Geld moet er tenslotte ook gewoon verdiend worden. We bleven uiteindelijk drie dagen in Westport, waarbij we sliepen op de parkeerplaats van een bioscoop. Ach ja, het kan niet altijd mooi zijn, zullen we maar zeggen. De plekken die we vanuit Westport bezochten waren dat gelukkig wél.

De West Coast

Onze bestemming na Westport werd Greymouth. Net zo grauw. Net zo saai. Alleen waar het in Westport inmiddels alweer steenkoud was geworden, begon het in Greymouth nu ook te gieten. Wat wel geweldig mooi was, was de route tussen Westport en Greymouth. Deze weg schijnt een van de mooiste coastal routes ter wereld te zijn en het was ook echt prachtig. We hebben nog maar een klein deel van de West Coast gezien, maar ik kan niet wachten tot de rest. 

Een van de meest bezochte plekken in Nieuw-Zeeland ligt aan deze West Coast en dat zijn de Pancake Rocks. Stenen die letterlijk lijken op stapels pannenkoeken doordat ze bestaan uit dunne laagjes. Je zou er trek van krijgen. 

Ook in Greymouth bleven we een paar dagen plakken, maar dat kwam meer omdat we het gewoon zonde vonden om verder te rijden. Bijna overal op het Zuidereiland was het echt flink aan het regenen of sneeuwen. Bergen in de omgeving waren compleet gehuld in wolken (we zagen ze pas op dag drie in Greymouth voor het eerst) en zo eindigden we voor de verandering afwisselend in de bibliotheek, het enige beetje leuke cafeetje van Greymouth om op te warmen met thee en het zwembad met een hot pool.

Deze keer sliepen we niet op de parkeerplaats van een bioscoop, maar heel romantisch op die van het zwembad (wat dan wel weer een voordeel had dat je vanuit de hot pool je bed in kon rollen). Tot we de laatste dag het weer zo spuugzat waren dat we voor een nacht een kamer in een hostel boekten. Wat was het weer even heerlijk om in een normaal bed te slapen, een douche en keuken bij de hand te hebben en lekker warm binnen te zitten.

Arthur’s Pass

Vorige week zaterdag klaarde het weer eindelijk op en gingen we verder. Ik weet niet hoe het komt, maar op de een of andere manier hadden we het idee gekregen om even naar de verkeersinformatie te kijken. De enige weg in Nieuw-Zeeland die op dat moment gesloten was bleek de weg te zijn die wij wilden nemen over Arthur’s Pass. Vanwege sneeuwval. Natuurlijk.

We besloten maar om deze reisinformatie in de gaten te houden en eventueel een alternatieve route te nemen, maar later op de ochtend werd de weg toch vrijgegeven. Dus daar gingen we!

Wauw, wat bleek dit een geweldig mooie route te zijn zeg. We reden dus vanuit Greymouth en maakten een paar stops voor we bij het dorpje Arthur’s Pass aankwamen. Bij een van die stops zagen we de kea, een ‘alpine parrot’ die alleen voorkomt op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. En ze zijn leuk! Je moet alleen oppassen dat ze je auto niet slopen, want ze zijn nergens bang voor. 

In Arthur’s Pass liepen we een stukje naar de Devils Punchbowl, een hoge maar gave waterval. En daarna reden we weer verder waarbij ik ontelbaar vaak gilde of we alsjeblieft even konden stoppen met rijden, omdat we weer een mooi uitzichtpunt bereikten. Ja, we hebben deze dag best lang over Arhur’s Pass gedaan. Het liefst had ik er ook ergens willen kamperen, maar met de voorspelling van -7 graden die nacht leek ons dat toch niet zo’n goed idee… 

Moeraki Boulders en wat gas terugnemen

Helemaal blij na zo’n mooie rit kwamen we aan op een kampeerplek in de buurt van Christchurch. We waren weer terug aan de oostkust. Ik weet niet meer welke dag het precies gebeurde, maar ik was ineens een beetje in elkaar gestort. Wat was ik moe. Toen we de volgende dag weer verder naar Moeraki Boulders reden, kon ik alleen nog maar knikkebollen in de auto.

Ook Daan had er moeite mee en begon flink in te storten. We bedachten ons dat we ook wel weer lekker suf bezig waren. Vorige week plaatste ik hier op The Wandering Mind het artikel ‘Reismoe? Zo voorkom je het‘. Het is een stuk dat ik al een tijd geleden heb geschreven, onlangs weer opduikelde, heb herschreven en geplaatst. En dat zette mij ook aan het denken. Ik kwam tot de conclusie dat we zelf eigenlijk weer in deze valkuil waren gelopen: te veel willen doen in weinig tijd. 

In vier weken tijd hebben we zo’n 2000 kilometer gereden, verschillende hiketochten gemaakt, waaronder de meerdaagse tocht in Abel Tasman NP, en heel wat dagen werkend in de bibliotheek doorgebracht. We hadden in elk geval letterlijk geen één dag niets gedaan, waren zeven dagen in de week druk bezig en in de weer met van alles en nog wat. Dat in combinatie met onregelmatig leven vanuit een busje en soms koud en heel nat weer, zorgde ervoor dat we het even hadden gehad. Niet heel gek misschien?

Dunedin en de Catlins

Vanaf de Moeraki Boulders reden we door naar een kampeerplek vlak bij Dunedin, waar we ‘s avonds nog wat over het strand slenterden. De volgende dag bezochten we Dunedin zelf, lunchten we bij een Maleisisch eettentje (en kregen we stiekem heimwee), gingen we wéér eens naar de bibliotheek om nog wat te werken, maar ik kon eigenlijk alleen maar naar mijn beeldscherm staren. Daan ook, en we besloten dat het even genoeg was. We zouden ergens stil gaan staan voor wat dagen.

En dat is precies wat we tot afgelopen vrijdag hebben gedaan. We maakten nog een korte roadtrip door de Catlins voor we in Invercargill eindigden. We zagen een zeldzame zeeleeuw op het strand, bezochten Otago Peninsula, Nugget Point (mooi!), Slope Point (het zuidelijkste puntje van het Zuidereiland) en parkeerden onze auto voor een hostel in Invercargill. En daar zijn we vier dagen gebleven. En wat was het heerlijk. We konden ineens weer rustig opstaan in de warmte, lekker douchen en we hoefden nergens naartoe te gaan. Vooral dat laatste was een verademing. Hier waren we echt wel even aan toe!

En natuurlijk gewoon weer verder (want zo eigenwijs zijn we ook)

Zoals je aan dit reisdagboek kunt zien, hebben we natuurlijk niet helemaal niets gedaan (anders zou je dit niet lezen). Daar waren we veel te onrustig voor. Maar we hebben allebei wel weer wat energie teruggekregen. De auto heeft een heel goede schoonmaak- en opruimbeurt gekregen en gisteren zijn we verder gereden in de richting van Queenstown en Wanaka. De komende dagen wordt het als het goed is prachtig en écht warm weer, dus daar gaan we eens goed van genieten. Misschien dat we ergens gewoon een dag op een kampeerplek blijven. We zullen het even zien!

Over elf dagen begint onze tweede meerdaagse hiketocht: de Routeburn Track. Of we deze ook daadwerkelijk kunnen gaan doen is nog heel even de vraag. We hebben al melding gekregen dat er een kans bestaat dat we een deel met een helikopter moeten afleggen vanwege lawinegevaar. Dat maakt de tocht natuurlijk ergens ook wel weer extra mooi als je een stuk met een helikopter mag afleggen! Jullie horen gauw weer van ons hoe dat allemaal verlopen is.