Reisdagboek #28: Een maand op het Zuidereiland

Hoi vanaf het Zuidereiland! Het eiland waar we inmiddels alweer een maand zijn en waar ik nog bijna helemaal niets over gedeeld heb met jullie. In ons maandoverzicht van september konden jullie al wel lezen dat we weer op een huis hebben gepast en een meerdaagse wandeltocht door het Abel Tasman National Park hebben gemaakt. Ondertussen zijn we weer een stukje verder naar beneden gereisd en schrijf ik dit in de bibliotheek van Hamnes Springs, waar we uitkijken over de bergen. Wel, er zijn vervelendere plekken te vinden om woorden te tikken.

Van Wellington naar het Zuidereiland

Op 7 september pakten we in de ochtend vanuit Wellington de boot naar het Zuidereiland. De dagen daarvoor had niet elke boot gevaren, omdat de zee nogal woest was geweest, maar de golven waren een stuk minder heftig geworden en onze boot voer gewoon. Goed, ik was alsnog blij dat we Picton bereikten, want ik was misselijk genoeg geworden door het klotsende water. Maar het uitzicht over de Marlborough Sounds bij het Zuidereiland was echt fenomenaal mooi. Ik raad iedereen aan om vooral de boot te pakken als je tussen de twee eilanden moet pendelen. 

Housesitten bij Blenheim

Waarom we ook blij waren dat onze boot voer? Omdat we vanaf datzelfde weekend weer voor tien dagen gingen housesitten in de buurt van Blenheim. Als je ons vorige maandoverzicht gelezen hebt, dan weet je al dat we uiteindelijk toch liever de boot hadden gemist… We kwamen op een zonnige dag aan bij een bouwval. De eigenaren waren even vergeten te melden dat er bouwvakkers bezig waren. En het huis was vanbinnen megarommelig, vies en de katten pisten overal. We voelden ons echt totaal niet op ons gemak, maar wat kun je er op dat moment aan doen? Het is nogal lullig om te melden dat je het niet ziet zitten als ‘s avonds hun vliegtuig naar Australië vertrekt. Dus probeerden we er maar gewoon het beste van te maken…

Uiteindelijk gingen de tien dagen nog behoorlijk snel voorbij. De bouwvakker reed de haan plat, een van de (bejaarde) kippen legde ook het loodje. Maar de katten overleefden het gelukkig. We hadden allebei veel werk te doen en zaten het grootste deel van de tijd achter onze laptop. Ook genoten we van de lentezon die eindelijk echt door begon te breken en bezochten we wijngaarden, Blenheim en de omgeving. 

Hiken in Abel Tasman National Park

Op het moment dat de eigenaren terugkwamen, reden wij in volle vaart naar Nelson en daarna naar Motueka. Hier deden we de laatste voorbereidingen voor iets waar we al maanden naar uitkeken: onze meerdaagse hiketocht door het Abel Tasman National Park. Ik ga hier nog niet te veel verklappen over het park, want daar schrijf ik nog een aparte blogpost over, maar wat was het gaaf!

In vier dagen liepen we van Marahau naar Totoranui waarvandaan we met een watertaxi terug naar Marahau gingen. Eigenlijk zouden we vanaf Totoranui nog een dag doorlopen en nog een nacht in het park slapen. Maar ik geef het gewoon toe: we waren kapot. De Abel Tasman Track is zeker geen heel moeilijke track. Maar als je ineens 60 kilometer wilt gaan lopen met zware backpacks op je rug en best hier en daar stukken stijgt en daalt, dan is dat gewoon pittig. Zeker als je de twee maanden daarvoor niet al te veel bewogen hebt.

Ook hadden we al geweldig mooie dagen achter de rug wat het weer betreft, en begon het juist de laatste dag om te slaan. Waarom onszelf dan verder pushen als we er nu gewoon echt van genoten hebben? Dus belde Daan de watertaxi op die we gereserveerd hadden en het was geen probleem om eerder opgehaald te worden. Ook de tocht op de boot was mooi en dan pas zie je goed hoe ver je eigenlijk gelopen hebt. We kwamen aan bij de auto en reden weer terug naar Motueka. Dit zal straks zeker een van onze mooiste herinneringen voor Nieuw-Zeeland zijn. 

Golden Bay

De dag na Abel Tasman waren we vooral bezig onze stinkende kleding te wassen en moesten we terug naar Nelson. Want: tijdens het hiken bleek ons nieuw gekochte tentje lek te zijn. En als het nu een goedkoop tentje was geweest, maar dat was het niet. Gelukkig deden ze niet moeilijk in de winkel, maar we moesten wel twee dagen wachten omdat er een nieuwe besteld moest worden. Dan maar de Golden Bay ontdekken, helemaal in het uiterste noorden van het Zuidereiland aan de westkant (ja, snap je hem nog?).

We reden weer voorbij Abel Tasman en ontdekten een superleuk dorpje: Takaka. Het leek wel of alle hippies van Nieuw-Zeeland hier samen zijn gaan wonen. Het deed ons zelfs een beetje aan Azië denken. In elk geval was het heel erg niet-Nieuw-Zeelands. Ook reden we door naar het noordelijkste puntje bij Farewell Spit en Wharakiki Beach. We liepen die dag ruim 15 kilometer langs de schapen en lammetjes. Nieuw-Zeelanders kan je het niet krijgen.

Tussen deze dorpjes en mooie plekken door bezochten we heel wat bibliotheken om te kunnen werken. Ik wil niet weten hoeveel we er inmiddels al hebben gezien. Ik kan een hele gids schrijven over de beste bibliotheken van Nieuw-Zeeland, maar dat bespaar ik jullie maar ;-). 

Wéér naar Blenheim

Drie dagen later haalden we onze tent weer op en werd het voor ons tijd om een andere kant op te rijden. We vonden de Marlborough Sounds zo prachtig tijdens de bootrit, dat we hier ook met de auto naartoe wilden. Eigenlijk willen we hier ook graag de Queen Charlotte Track lopen, een meerdaagse wandeltocht van 70 kilometer, maar we besloten om hier nog maar even voor te trainen. Het feit dat we allebei nog blaren onder onze voeten hadden hielp ook niet. We vonden een prachtige kampeerplek, besloten hier om de volgende dag lekker te blijven staan, om wakker te worden in de zware bewolking en regen.

We mogen niet klagen, want de laatste tijd hebben we echt amper regen gehad. Maar dat dagje lekker blijven staan om van het uitzicht te genieten ging ‘m niet worden. Iets sneller dan verwacht reden we dus weer weg. Deze keer wéér richting Blenheim. Ja, het Blenheim waar we niets aan vonden. Maar we hadden werk te doen en in Blenheim is de bibliotheek best oké, dus bleven we er toch maar weer twee dagen.

Kaikoura

Na twee dagen vonden we het welletjes en reden we door naar Kaikoura. Kaikoura is helemaal niet zo ver rijden, maar in november 2016 is deze omgeving getroffen door een heel zware aardbeving. Langs de gehele kust is de weg flink ingestort en nog steeds zijn ze bezig met allerlei werkzaamheden om de weg te herstellen. Dat gaf natuurlijk wel wat vertraging… Zo konden we wel rustig van de oceaan genieten en zagen we alweer de eerste zeeleeuwen op de rotsen liggen. Want dat is waar Kaikoura vooral om wordt bezocht: alle zeezoogdieren die er te vinden zijn. Walvissen, dolfijnen, zeeleeuwen. De oceaan bij Kaikoura zit er doorgaans vol mee.

Hier merkten we wel dat wij doorgaans misschien ook wel eens te langzaam rijden en te veel willen zien. Want eigenlijk wisten we in Kaikoura even niet zo goed wat we moesten doen. De omgeving is echt prachtig, maar zeeleeuwen hadden we al twee keer eerder gezien op het Noordereiland. En op die plekken waren véél meer zeeleeuwen en véél minder toeristen. Ook orka’s en walvissen hadden we al gezien, en hoewel het echt heel tof zou zijn om ze nog een keer te zien, vonden we het daarom een iets te duur grapje om even $ 300,- neer te leggen voor een tour.

We probeerden daarom – voor de verandering – weer eens in de bibliotheek te werken. Maar dat was in Kaikoura geen groot succes. En toen bedachten we ineens dat we 2,5 jaar samen waren! We stonden op een kampeerterrein bij een Ierse pub, omringd door besneeuwde bergen. De zon scheen, het was hartstikke warm. Dan maar lekker wat drinken op het terras om dat te vieren ;-).

Hamnes Springs

Inmiddels zijn we bij Hamnes Springs aangekomen, zitten we weer eens in de bibliotheek te werken en rijden we vanmiddag door naar het Nelson Lakes National Park. We hebben eigenlijk voor onszelf besloten dat we de komende tijd de focus wat meer op het reizen willen gaan leggen. Nieuw-Zeeland is een duur land, het werken vanuit ons busje en in de vele bibliotheken niet ideaal en het constante rijden vermoeiend (voor Daan, hij rijdt).

Daarom willen we nu wat meer gaan reizen en onze verwachting is dat we halverwege volgende maand klaar zijn met het Zuidereiland. Daarna willen we onze auto verkopen en gaan we Nieuw-Zeeland uit. En zo begint onze tijd in Nieuw-Zeeland eigenlijk ineens best snel te gaan. We zijn hier nu bijna zeven maanden. En wie weet waar we eind volgende maand of december zitten… (eigenlijk weten we dat globaal al wel, hoor ;-)).