We zijn in Australië, ons ‘thuis’ voor de komende twaalf maanden. We zitten hier nu een week, maar het voelt al eeuwen geleden dat we ronddwaalden over het strand van Gili Trawangan in Indonesië. Het is koud in Sydney, heel koud, we zijn druk bezig met werk te zoeken en alles is duur hier. Dus laat me je nog even meenemen naar ons eilandleven, waar we totaal geen zorgen hadden.

Bali was fijn. Maar wat keek ik uit naar de Gili-eilanden. Witte stranden! Een heldere oceaan! Dus nadat we vier dagen in Ubud hadden gezeten, regelden we dat we opgehaald zouden worden bij ons appartement en kochten we boottickets naar Gili Trawangan. Op zaterdag zaten we, op de eerst echt zonnige dag, te wachten tot we opgehaald zouden worden. De bus was twee uur te laat. De boot ging ook twee uur later. O ja, dat was ik even vergeten over Azië! Maar ach, het was wel eindelijk zonnig.

Gili Trawangan

Toen we eindelijk aankwamen op Gili Trawangan, liepen we in een paar minuten naar ons hostel toe… om vervolgens het liefst zo snel mogelijk weer om te draaien om zo hard mogelijk weg te lopen. Het hostel bleek vreselijk te zijn. We hadden een privékamer geboekt dat uiteindelijk meer op een paars geverfde bunker leek met een douche waar amper water uit kwam en een glazen schuifpui die bijna niet op slot wilde. Het maakt mij echt niet uit om zo nu en dan eens in een aftands hostel te verblijven als ik op zo’n minst ernaar betaal. Maar deze kamer was belachelijk duur voor hetgeen wat je kreeg. Dus bleven we er één nacht en de volgende ochtend vluchtten we naar een ander hostel met betere en mooiere kamers, aardige mensen en een fijne sfeer. Veel beter!

Nietsdoen

Er was maar één ding dat ik echt wilde doen op de Gili-eilanden en dat was zwemmen met schildpadden. Gelukt! Zelfs een paar keer. Fantastisch! De rest van de dagen deden we niet veel. We keken naar de zonsondergang op Sunset Beach. We vierden een verjaardag en hadden een barbecue van Joost mag het weten (maar de barbecue was goed). We aten geweldig Aziatisch eten op de foodmarket bij de haven. En we dronken wat cocktails bij de Ierse pub. We hingen rond in het kleine zwembadje van het hostel. We luisterden naar gitaar- en livemuziek. En we genoten van onze Bintangs op Gili Meno. Dat was het wel. Maar we waren zo blij dat we niet zoveel hebben gedaan. Het was de perfecte break tussen het loslaten van alles in Nederland en het werken in Australië.

De andere kant van Gili T.

Gili T. is toeristisch, ja. En behoorlijk druk. Maar die drukte vind je vooral aan de hoofdstraat op het eiland waar alle restaurants en bars zijn. Als je de straten in loopt, wordt het steeds rustiger (je kunt ook naar Gili Meno of Gili Air gaan als je het liever rustig houdt). Deze straten vond ik naar om te zien. Want zodra je weggaat van de menigte, zie je een zwaar vervuild eiland met veel afval waar de locals in leven. Op dat soort momenten vind ik het vreselijk om de ‘rijke’ toerist te zijn. En op zulke momenten realiseer ik mij maar weer hoe blij we moeten zijn met het feit dat we kunnen reizen zoals wij dat doen. Of dat we sowieso kunnen reizen. Wij gaan naar het eiland toe voor een fijne vakantie. Zij zitten vast op het eiland, zonder de mogelijk om ervan af te gaan. Best naar om dat te realiseren.

Welkom in Sydney

Na zes dagen verlieten we Gili T. met meer energie, minder lichaamsgewicht (wat kan het toilet toch een fijne vriend zijn) en gemengde gevoelens. Balend omdat we het eiland moesten verlaten. Balend om Indonesië uit te gaan, het lekkere eten te moeten missen, de natuur, de cultuur. Maar ongelooflijk blij en nieuwsgierig om weer een nieuw werelddeel te ontdekken: Australië. De rit naar het vliegveld was vreselijk. Onze chauffeur was niet helemaal nuchter en reed echt als een idioot. Ik kon alleen maar heel hard hopen dat we Australië sowieso nog zouden gaan zien. Maar we zijn heelhuids aangekomen. We zijn in Sydney!