Plannen zijn er om veranderd te worden, toch? Vorige keer schreef ik dat we via het westen van het Noordereiland omhoog zouden rijden en via de oostkust weer omlaag. Maar inmiddels zijn onze plannen weer zo veranderd en zag juli er compleet anders uit dan we eerst voor ogen hadden. Zo pasten we ineens op een hond in Wellington en zitten we nu weer aardig in de buurt van… Auckland. Yes, bijna terug naar de plek waar alles voor ons begon in Nieuw-Zeeland.
Maar laten we nog even terug naar Mount Ruapehu gaan, waar Daan op een snowboard sprong en ik vooral gewoon toekeek naar iedereen die door de sneeuw naar beneden gleed. We besloten dus om richting de westkust te gaan en reden richting Whanganui en kampeerden in de buurt van Patea. We wilden vooral richting de westkust om een glimp om te vangen van Mount Taranaki, een vulkaan die als een puist uitsteekt in een redelijk vlak landschap. De berg die we vanaf Mount Ruapehu 150 kilometer in de verte hadden zien liggen.
Inhoudsopgave
Mount Taranaki
Of het de moeite waard was om deze kant op te rijden? Ja! Mount Taranaki is een prachtige berg en het is bizar om ineens een kegel in het landschap met sneeuw erop te zien. Omdat het nu winter is en we allebei nog steeds niet helemaal beter waren, besloten we om er maar niet te gaan wandelen. Wel reden we naar een uitkijkpunt waarvandaan we deze keer Mount Ruapehu juist weer zagen, boven de wolken uit. Supergaaf!
Maar hoe mooi het ook was, we konden niet ontkennen dat we het inmiddels vooral heel erg koud begonnen te krijgen en het ziek zijn een beetje zat begonnen te worden. Als je elke dag in de auto slaapt (behalve bij National Park, waar het -4°C werd ’s nachts, alleen een centrale verwarming kennen ze niet echt hier waardoor het hostel amper warmer was…) in de winter, dan tja, word je op een gegeven moment gewoon niet zo warm meer. Hierdoor werden we allebei ook niet echt beter en we besloten dat rondrijden misschien gewoon niet het beste idee was op dat moment. Dus wat doe je dan?
Hoi, Mount Taranaki! En geit. Hier was het gelukkig nog wel even een beetje warm.
:-).
Geit wilde ook even poseren voor de camera.
In Nieuw-Zeeland hangt de bewolking vaak heel laag en dat geeft soms bizarre beelden. Vanaf Mount Taranaki keken we tegen de wolken aan en daaronder regende het…
Mount Ruapehu in de verte! Hier heeft Daan gesnowboard.
Housesitting in Wellington
Op huizen en huisdieren passen! Ja, dat is een keer wat anders, maar het bleek een geniale oplossing te zijn. Het is hier in Nieuw-Zeeland een heel gebruikelijk concept en zo kwamen we aan het adres van een familie die op vakantie ging en iemand zocht voor twee weken om op hun hond en huis te passen. In Wellington. Een week later. Bingo.
Vanaf Mount Taranaki namen we de Forgotten World Highway, waar we een paspoortstempel haalden bij de zelfverklaarde republiek Whangamomona (waar de president een geit is). Niet alleen daarom is deze weg leuk om te nemen, maar de route is ook echt belachelijk mooi. Overal groene heuvels met in het begin nog uitzicht op Mount Taranaki. Wauw. Er woont bijna niemand en je komt ook bijna niemand tegen. Het voelde echt alsof je in een vergeten wereld rondrijdt. Aanrader voor als je ooit naar Nieuw-Zeeland gaat!
Zeeleeuwen bij Cape Palliser
Jullie hadden het al op The Wandering Mind voorbij zien komen: de zeeleeuwen bij Cape Palliser. Cape Palliser werd onze laatste bestemming voor we naar Wellington gingen en ook dit bleek weer een supertoffe plek te zijn. We zagen tientallen zeeleeuwen in het uiterste zuiden van het Noordereiland en op de achtergrond de besneeuwde bergen van het Zuidereiland. Wat een bijzondere combinatie.
Een dag later reden we in de storm naar Wellington. Het regende en waaide gigantisch hard en voor twee nachten stonden we in de storm op een kampeerplek bij de haven, waar de auto heel erg heen en weer schudde en we een beetje hopeloos werden van de regen. We zagen wat van de binnenstad en de haven, en hebben zelfs een walvis in het water gespot, maar het stormde te erg om echt veel buiten te ondernemen. Omdat ik nog steeds wat ziek was, had ik sowieso niet veel energie om echt veel te doen. Uiteindelijk eindigden we in een zwembad met warmwaterbaden en een sauna. Ook niet verkeerd.
Ja, hallo hé. Kan het nog mooier?
Dit is dus een deel van de Forgotten World Highway.
Vier van de 294712984 miljoen schapen in Nieuw-Zeeland.
De republiek van Whangamomona waar je een paspoortstempel kunt krijgen.
Wauw!
En toen kwamen we ineens weer in de buurt van Mount Ruapehu en Mount Tongariro…
Groetjes vanaf Cape Palliser.
Zeeleeuwen bij Cape Palliser.
Housesitten
Op zaterdag reden we uiteindelijk naar Owhiro Bay, net buiten het centrum van Wellington, waar we dus voor twee weken op een huis en hond zouden passen. Ik had net flink wat werk toegestuurd gekregen en kon dat mooi gaan doen in de periode dat we er zaten. En zo hebben we twee weken op één plek gezeten. De hond bleek een lief maar heel energiek beestje te zijn en we zaten echt in een meer dan prima huis. Dat housesitten is een aanrader :-).
In de tussentijd zijn we nog een keer het centrum van Wellington in gegaan voor een vuurwerkshow en hebben we een wandeling naar de Red Rocks gemaakt, waar opnieuw tientallen zeeleeuwen lagen te slapen. Maar die twee weken vlogen echt voorbij. We begonnen ons allebei weer een stuk beter te voelen en ik heb veel kunnen werken. Ik had nog heel graag veel willen bloggen voor The Wandering Mind, maar jullie hebben vast wel gemerkt dat dat er een beetje bij ingeschoten is. Even te druk met andere klussen.
Terug richting Auckland
Het housesitten beviel ons zo goed, dat we besloten om een nieuw adres te zoeken. In de buurt van Wellington vonden we niets geschikts of alleen voor een heel korte periode. Maar toen konden we wat voor een maand krijgen op Coromandel Peninsula, vlak bij Auckland… Hier waren we de eerste drie dagen van onze roadtrip geweest en het is een mooie omgeving aan de oceaan. Het was totaal niet onze bedoeling om weer helemaal hier te eindigen. Toch besloten we om het te doen, hoewel het wel weer even 600 kilometer terugrijden was…
Na onze housesit in Owhiro Bay brachten we nog twee dagen in Wellington door, waar we onder andere het Te Papa Museum bezochten, de cable car en de Garage Project-bierbrouwerij, voordat we plankgas naar het noorden reden.
Honderd meter van ‘ons’ huis vandaan was het strand met dit uitzicht.
Of het nog luier kan?
Yes, dat kan.
De omgeving van Wellington is ook zeker niet verkeerd.
Cuba Street in de avond.
Street art!
We hielden een kleine bierproeverij bij Garage Project.
Garage Project heeft een superleuk (en drukbezocht) café.
Hobbiton
Wat vervelend dat we op de terugweg precies langs Hobbiton kwamen… Als je een beetje fan van The Lord of the Rings of The Hobbit bent, weet je wel wat dat is. Hier is ‘The Shire’ gebouwd, de woonplaats van de hobbits. Ik heb er even over getwijfeld om naartoe te gaan, want de toegangsprijzen zijn echt belachelijk hoog. Maar zo vaak zullen we ook niet in Nieuw-Zeeland komen…
Ik ging er dus naartoe en Daan bleef in een café bij de entree thee drinken. En wat was het gaaf om te zien! Duur of niet, het was het toch wel waard ;-). In een kleine twee uur word je rondgeleid langs de hobbithuizen en krijg je een drankje in ‘The Green Dragon’. Toen we ernaartoe reden was het helemaal mistig, maar thank god klaarde het op toen ik de rondleiding kreeg. Ziet het er niet uit als een plaatje?
Na Hobbiton reden we door naar het dorpje Thames op Coromandel Peninsula, waar we afgelopen vrijdag aankwamen bij het huis waar we een maand gaan zitten. Onze monden vielen open. De komende vier weken zitten we in een huis op een heuvel, met een geweldig uitzicht over de oceaan. We hebben een badkamer waarvan anderhalve muur uit glas bestaat, waardoor je vanuit de douchecabine en bad zo het bos in kijkt. En de tuin staat vol sinaasappelbomen die bijna rijp zijn om geplukt te worden. Ja, dat housesitten is echt niet zo vervelend…
Hé, een stukje Nederland onderweg!
We kwamen zelfs een molen tegen.
En wéér reden we langs Mount Ruapehu. Nu vanaf de andere kant.
Jaaa, Hobbiton! Alsof je midden in de film zit.
Herken je deze brug?
LEES OOK ONZE LAATSTE REISDAGBOEKEN:
#25: Snowboarden op een vulkaan
#24: Ontslag genomen en een busje gekocht!
#23: Onze eerste roadtrip in Nieuw-Zeeland
