Reisdagboek #20: De eerste weken in Nieuw-Zeeland

Kia Ora! Ruim twee weken geleden zijn we in Nieuw-Zeeland aangekomen en sindsdien is er zoveel veranderd, dat ik het zelf bijna niet meer kan bijhouden. Van een enorm ontspannen tijd op het rustige Koh Lanta, bevonden we ons ineens midden in Auckland, op zoek naar werk en een appartement, terwijl we daarnaast moesten wennen aan de Nieuw-Zeelandse gewoonten. Een flinke omslag en de eerste week was voor ons allebei dan ook niet heel geweldig, dat geef ik gewoon eerlijk toe. De stress zat aardig hoog en we waren behoorlijk oververmoeid, maar inmiddels beginnen alle puzzelstukjes op zijn plek te vallen en komt het genieten ook weer terug.

Hoe dan, oververmoeid?! Ik hoor het jullie denken. Hoe kun je in godsnaam oververmoeid zijn als je net een kleine twee weken met je billen op een tropisch eiland hebt gezeten? Heel simpel. Vanaf Krabi vlogen we terug naar Kuala Lumpur, waar we ruim een nacht en een dag hadden voor onze vlucht naar Auckland. Deze keer boekten we wel weer een guesthouse in het centrum, maar we sliepen echt voor geen meter. Dat was nacht één met bijna geen slaap. Om acht uur ‘s avonds stonden we op het vliegveld om in te checken voor onze vlucht die om twaalf uur zou gaan. Als er iets is wat we allebei niet goed kunnen, is het slapen in een vliegtuig. Nacht twee zonder slaap was ook een feit.

Zonsopkomst vanuit het vliegtuig.

We hadden een perfecte plek in het vliegtuig. Volop beenruimte en niemand naast ons.

Vertraging, heel veel vertraging

We kwamen al aardig gebroken in Gold Coast, Australië aan, waar we voor een uurtje het vliegtuig uit moesten zodat ze konden bijtanken. Alleen werden de zestig minuten uiteindelijk niet iets meer, maar een heleboel minuten meer. Met elf uur vertraging stapten we pas tegen middernacht weer het vliegtuig in. Wat. een. hel. Ik moet er wel bij zeggen dat van alle vluchten die we inmiddels in ons leven genomen hebben, dit de eerste keer voor ons allebei was dat we écht lang vertraging hadden. Dus we mogen nog best van geluk spreken ergens…

Lekker wachten met z’n allen.

Uiteindelijk kwamen we in plaats van vijf uur ’s middags om vier uur ’s ochtends aan in Auckland. We kregen een stempel in ons paspoort, haalden onze tassen op en doken een taxi in die ons naar het hostel bracht waar we een privékamer geboekt hadden. Om zes uur lagen we eindelijk in een bed, maar we hadden met elkaar afgesproken dat we niet te lang zouden slapen om zo snel mogelijk een normaal ritme op te bouwen. Bijna gelukt. De eerste week lagen we steevast ‘s nachts naar het plafond te staren. Na een dag of tien(!) lukte het mij eindelijk om wél te slapen, maar Daan lukte dat nog steeds niet… Tot de dag van vandaag gaat het slapen nog steeds niet zo soepel bij hem.

Thanks mr. Sheeran

Het komt vast niet als een verrassing wanneer ik vertel dat we allebei lekker ziek werden door het slaaptekort. En veel dingen waren daardoor in de eerste week eigenlijk teveel van het goede. Nu kan ik erom lachen, maar je herkent het vast wel. Als je zo, zo moe bent, dan moeten mensen vooral gewoon niet moeilijk gaan doen. Zo wilden we bijvoorbeeld een bankrekening openen. Maar als je een bankrekening wilt openen, dan moet je eerst een baan hebben. En om te beginnen met werken, heb je een belastingnummer nodig. En die kun je alleen aanvragen als je een bankrekening hebt… Ik zal jullie alle details besparen, maar wat regelwerk betreft verliepen de eerste dagen niet helemaal soepel en alles had nogal wat voeten in aarde, maar het is uiteindelijk allemaal gelukt. Er bleken toch nog banken te zijn die iets soepelere regels hadden.

Ook het hostel waar we sliepen was het niet helemaal. Voor het geld dat we per nacht betalen voor een privékamer is het eigenlijk schandalig slecht (omdat we voor een week hadden geboekt kregen we ook nog eens expres de slechtste kamer, want de ‘goede’ kamers moesten toch zeker wel naar de kortblijvende gasten?!). En echt, als er twee mensen zijn die bijna geen eisen stellen, zijn wij het wel. We gingen daarom op zoek naar een andere slaapplek, maar tot onze verbazing waren veel accommodaties voor de komende twee weken al volgeboekt. We konden kiezen uit soortgelijke hostels of onbetaalbare kamers, daar kwam het op neer. We hebben meerdere keren gezocht, maar zonder succes. En toen wij onze kamer dus maar gingen verlengen, kregen we in eerste instantie te horen dat die ook alweer volgeboekt was. Whut?! We hebben nog nooit eerder meegemaakt dat het lastig is om een betaalbare maar nette slaapplek te vinden, dus dit was even nieuw voor ons. Uiteindelijk kwamen we erachter wat een van de redenen voor deze massale drukte in Auckland was: een of andere Engelse artiest gaf een concertreeks. Thanks, mister Sheeran. Gelukkig konden we uiteindelijk toch terug in onze kamer en hoefden we niet op straat te slapen :-).

Alles is duur in Nieuw-Zeeland, behalve Domino’s Pizza.

Genieten van het nu nog heerlijke weer in Auckland.

Nieuw-Zeelandse wildlife.

Solliciteren en twijfels

Waar we ons ook in de eerste week mee bezighielden: het bekijken van de St. Patrick’s Day Parade. We hadden St. Patrick’s Day nog nooit meegemaakt en het was leuk om eens te zien. Ook bezochten we al een eerste appartement, maar dat was het niet voor ons. Ik sprak af met een oude reisgenoot met wie ik door Azië had gereisd, en het was supergrappig om elkaar nu ineens in Nieuw-Zeeland te zien. Ik had ook een eerste sollicitatiegesprek voor een communicatiefunctie, maar uiteindelijk ging de baan toch naar iemand anders. En we kregen twijfels, heel veel twijfels…

We zijn voor een jaar naar Nieuw-Zeeland gegaan met het idee om vooral heel veel te werken en aan het eind van dat jaar door het land te gaan reizen en verder de wereld te ontdekken. Daarbij hadden we besloten om het grootste gedeelte van het jaar in Auckland te blijven, een appartement te zoeken en een goedbetaalde baan. In Auckland gaat dat over het algemeen het makkelijkst en bovendien kunnen we vanuit hier veel mooie dagtrips of korte reisjes maken.

Maar op de een of andere manier voelde Auckland niet helemaal als onze plek. De eerste dagen dachten we nog dat dit dus kwam doordat we zo moe waren, ons niet fijn voelden in het hostel waar we sliepen en moesten wennen aan Nieuw-Zeeland. Maar toch bleef dat knagende gevoel bij ons allebei hangen, ook toen we langzaam aan alles begonnen te wennen. Ook had ik dus ineens een sollicitatie voor een communicatiebaan voor zes maanden, wat ergens natuurlijk een supermooie kans was, maar diep in mijn hart niet wat ik op dat moment wilde. Mijn idee was een flexibele parttime job vinden zodat ik daarnaast kan blijven werken voor mijn eigen bedrijf en The Wandering Mind (grappig detail: ik had ook helemaal nooit op die functie gesolliciteerd!). Toen ik te horen kreeg dat de baan naar iemand anders ging, omdat de geschikte kandidaat perfect Engels moet kunnen, voelde ik mij daarom ook ergens opgelucht omdat ik kan blijven doen wat ik écht wil doen. Na het gesprek kreeg ik ineens extra opdrachten en een wel héél leuk mailtje voor een tof project. Als dat geen teken is…

Wachten op de brug om naar Wynyard Quarter te gaan. Het weer in Auckland is tot nu toe echt geweldig.

Ook in Auckland hangen er slotjes…

Saint Patrick’s Day!

Een knagend gevoel

Maar even terug naar dat knagende gevoel. We wisten er niet direct de vinger op te leggen, maar na meerdere gesprekken met elkaar kwamen we tot de conclusie dat we precies aan het doen waren wat we allebei niet willen. Wij zijn geen stadsmensen. Wij zijn ook geen carrièremensen in de traditionele zin van het woord. We zijn gaan reizen om de wereld te zien en bijzondere ervaringen op te doen. Wij hoeven daarnaast geen vaste woonplek, maar willen juist genieten van onze vrijheid. Waarom zouden we dan voor een groot deel van het jaar in een mini-appartement in de stad gaan zitten met een kantoorbaan, terwijl dat juist hetgeen is wat we niet willen. En daarnaast ook: terwijl Nieuw-Zeeland zo ongelooflijk mooi is en nog veel meer te bieden heeft. Het is dan toch juist prachtig om het jaar volop te gebruiken en op meerdere plekken neer te strijken, vooral ook in de natuur? Gaan we nu echt ineens voor het geld verdienen in plaats van die geweldige levenservaringen opdoen die we ons hele leven zullen blijven herinneren?! Dat is niet wie we zijn, en niet wat we willen. En ik ben blij dat we dat zo snel hebben ingezien en onszelf daarvoor op de vingers hebben getikt. Dat gaat niet gebeuren.

Mochten we heimwee krijgen…

De komende maanden zullen we nog wel in Auckland blijven, maar gaan we het doen op onze manier. We hebben inmiddels allebei een flexibele horecabaan gevonden in een ontzettend leuk deel van Auckland: Ponsonby Central. Daan gaat fulltime werken, ik parttime, en tussendoor kunnen we het zo regelen dat we zo nu en dan wat dagen achter elkaar vrij zijn zodat we wat van Nieuw-Zeeland kunnen gaan zien. Zo heb ik ook tijd over voor Fernweh Media en The Wandering Mind, en dit is dus eigenlijk precies de combinatie die ik wilde. Morgenochtend verhuizen we ook naar een andere accommodatie, en daar zijn we allebei heel blij om. We hebben inmiddels ook wat meer plekken in Auckland ontdekt en ook al is het niet helemaal onze stad tot nu toe, we hebben zeker wat toffe, onbekende plekjes gevonden die ik binnenkort met jullie zal delen. Over een paar maanden trekken we weer verder. We weten nog niet waarnaartoe, en voor hoelang, maar zolang we ons hart blijven volgen komt het wel goed met ons.

LEES OOK ONZE LAATSTE REISDAGBOEKEN:

#19: Genieten van het chille Koh Lanta
#18: Halong Bay en Sapa
#17: Van Zuid- naar Noord-Vietnam