Reisdagboek #27: Afscheid van het Noordereiland

East Cape

Tijd voor een nieuw reisdagboek! De afgelopen zes maanden hebben we op het Noordereiland van Nieuw-Zeeland gezeten. ZES maanden. Kun je het je voorstellen? De afgelopen anderhalve week stond in het teken van een laatste roadtrip over dit mooie eiland, om het laatste deel aan de oostkust te zien dat we nog niet hadden gezien. Inmiddels hebben we op een heel klein deel in het westen na alles zo’n beetje van het Noordereiland gezien en wordt het dus tijd om afscheid te nemen en naar het Zuidereiland te vertrekken.

Vorige week zondag vertrokken we vanuit Thames naar de kust waar we via Tauranga, de East Cape, Gisborne en Napier afdaalden naar Wellington, waar we inmiddels weer zijn aangekomen. We genoten van het eerste lentegevoel, slapen in de auto was eindelijk niet meer elke nacht steenkoud en bijna elke ochtend werden we wakker van de golven van de oceaan. Wat dat betreft was het eigenlijk een van de betere roadtrips die we tot nu toe in Nieuw-Zeeland gemaakt hebben. 

De eerste stop: Waihi Beach

De eerste dag begonnen we goed aan onze roadtrip en reden we welgeteld… één uur. Het was zulk lekker weer en we hadden zo’n zin om van de zon te genieten, dat we besloten om naar Waihi Beach te rijden en daar de rest van de middag te blijven. Je kent dat lentegevoel wel hè, dat je na de koude herfst- en wintermaanden in Nederland eindelijk voor de eerste keer weer zonder jas in de zon kan zitten. Nog net een beetje verscholen voor de wind, maar het kan. Zo’n dag was het die zondag. We liepen een stuk over het strand en ploften daarna in onze stoelen neer naast de auto. We hoorden de golven, ergens was er een feestje op een terras bezig en ik kon de barbecue al bijna ruiken…

Schelpen zoeken op het zwarte strand.
Maandoverzicht augustus
Geef mij ook maar zo’n lief huisje of vrolijke caravan aan het strand.
Tijd om van de zon te genieten.

De lekkerste pie van Nieuw-Zeeland

De volgende dag zorgde het zonnige weer er eigenlijk ook voor dat we niet al te ver reden. We reden door naar Tauranga, wat een verrassend grote stad bleek te zijn (oké, voor Nieuw-Zeeland dan), maar reden weer vlug door richting Maketu, want steden slaan we liever over. Volgens een oud-collega van Daan moesten we hier écht naartoe omdat je hier de lekkerste pie van heel Nieuw-Zeeland kan krijgen.

Nu maakte ik al een klein inschattingsfoutje met de camping. Er bleek een rivier en een klif tussen de kampeerplaats en Maketu te liggen waardoor we weer 20 kilometer terug mochten rijden voor de pie. En toen we daar eenmaal aankwamen, bleek het ‘charmante plekje waar ze de pie verkopen’ gewoon een tankstation te zijn waar de pie in een warmhoudbak lag en nog even in de magnetron werd gegooid. Tot zover de lekkerste pie van Nieuw-Zeeland…

Een rondje langs de East Cape

Na Maketu begonnen we aan onze route van 300 kilometer langs de East Cape van het Noordereiland. Deze route wordt door veel mensen overgeslagen omdat het uit eindeloos veel bochten bestaat en niet echt ergens toe leidt. Er is op een groot deel van de East Cape geen bereik en er zijn alleen een paar heel kleine dorpjes te vinden.

Maar de route zelf is ontzettend mooi om te rijden. Het eerste deel rij je langs de kust en daarna langs de bossen. We reden naar de vuurtoren op het meest oostelijke stukje Nieuw-Zeeland, zagen kliffen, een verdwaalde zeeleeuw op het strand, groene heuvels en superblauw water. De klim van 800 traptreden naar de vuurtoren sloegen we maar even over…

Het water is zo waanzinnig blauw bij de East Cape.
Uitzicht wel, hoor. 
Deze zeeleeuw leek een beetje verdwaald…
Die vuurtoren daar in het hoekje vonden we net even te hoog ;-). 

Lentestorm

Nieuw-Zeeland zou Nieuw-Zeeland niet zijn als het weer niet minstens een keer goed omslaat tijdens je roadtrip en dat deed het op de East Cape. Wat sneller dan gepland reden we door naar Gisborne en daar aangekomen kwam het met bakken uit de hemel. Niet voor even, maar echt de hele dag. Dan maar in de bibliotheek werken en de regen uitzitten.

Gelukkig duurde het maar een dag en na twee dagen Gisborne reden we weer verder. Mahia Peninsula stond op onze planning en wauw, wat was het er prachtig! We reden Kinikini Road op waarbij je door en over de heuvels rijdt, langs de oceaan en kliffen. We kwamen geiten tegen, pauwen, fazanten, koeien en maar één andere auto en het was hier zo mooi. Het dorpje Mahia is volgens mij ook best levendig in de zomer. Aanrader als je nog eens naar Nieuw-Zeeland gaat!

Het is dat het nog zo koud is, anders was ik er meteen in gedoken.
Lekker toeren over Mahia Peninsula met ons busje.
Even chillen.
Hoe kun je nou niet verliefd worden op dit uitzicht?
Daar rijden we dan in ons busje.

Een detour naar Te Urewera

Voor een keer tijdens deze roadtrip besloten we de kust even te laten voor wat het was en sloegen we af naar Te Urewera, een van de grootste nationale parken in Nieuw-Zeeland. Het centrum van het park is een groot meer, waaromheen heuvels en bossen liggen. We maakten onder andere een wandeltocht naar Lake Waikareiti, genoten van het uitzicht op Lou’s Lookout en zochten ons rot naar het bezoekerscentrum voor meer informatie, dat van de aardbodem verdwenen leek te zijn. 

Te Urewera is een prachtig nationaal park en we hadden hier met gemak dagen kunnen blijven, maar de tijd begon ook te tikken en we besloten om verder te gaan.

In twee uur liepen we naar dit geweldig mooie meer.
Het bos lijkt hier soms meer op een jungle.
Het uitzicht vanaf Lou’s Lookout.

De Cape Kidnappers Track

We besloten om eventjes goed door te rijden en vlak voor het donker werd kwamen we aan in het art deco stadje Napier. Nu hebben wij allebei wat minder met steden, maar op de een of andere manier voelde het stadje direct heel vriendelijk en gemoedelijk aan. Heel anders dan veel andere kleine steden in Nieuw-Zeeland.

We vonden weer een kampeerplek aan het strand  en de volgende ochtend  stonden we vroeg op om de Cape Kidnappers Track te gaan lopen. Een route van 19 kilometer heen en terug over het strand langs kliffen. Bij deze wandeling moet je rekening houden met de getijden want bij hoogwater loopt het strand onder. Nu blijf ik erbij dat op het moment dat ik de getijden nakeek het verkeerd op internet aangegeven stond, maar daar was Daan het niet mee eens. In elk geval bleek het in plaats van laagwater hoogwater te worden en konden we meteen weer omdraaien. Oeps… Iemand had per ongeluk de getijden omgewisseld :-). 

Of je fietsen ook zo leuk vindt…

We rekenden uit dat we vanaf een uur of 1 ‘s middags weer een nieuwe poging konden wagen en besloten maar om te gaan wassen en boodschappen te doen. De wasserette bleek echt in de getto van Napier te liggen en terwijl Daan net met de was weg was, kwam er een jongen met zijn gezicht half bedekt op me af die een vriend wenkte. Ik riep meteen Daan en geschrokken draaide de jongen op. Hij vroeg vervolgens aan Daan of hij fietsen ook zo leuk vindt, en weg was hij…

De wasbeurt hebben we maar even in de auto afgewacht met de deuren op slot, want onze auto bleek heel interessant te zijn voor meerdere mensen. En daarna zijn we in volle vaart weer weggereden. We hadden nog tijd om naar de Te Mata Peak te rijden waarvandaan je een geweldig mooi uitzicht hebt over de omgeving. En vanaf hier begonnen we aan Cape Kidnappers poging nummer twee.

Het uitzicht vanaf de Te Mata Peak. Wauw. 
Even lachen voor de foto ;-). 
Het was de bedoeling om helemaal naar dat uiteinde te lopen.
Kijk nou, hoe mooi!

Eindelijk op het terras

Ook deze keer hadden we pech. Het werd dan wel echt laagwater, de oceaan bleek zo woest te zijn dat de track nog steeds niet te doen was. We liepen een kilometer of twee langs de kliffen op het strand, maar toen we zagen dat het water in de verte tegen de kliffen aan kwam en we bijna natte voeten kregen, draaiden we maar wéér om. Toen besloten we maar gewoon te doen waar we goed in zijn: een biertje drinken in de zon op het terras. Want inmiddels was het eigenlijk behoorlijk warm geworden en de zon scheen volop. Wat was dat genieten! Het eerste terrasje van deze lente was een feit. 

We besloten daarop om ook maar gewoon lekker uit eten te gaan en na wat fijne uurtjes liepen we terug naar de camping. Naast ons bleek een stel uit Nederland te staan en tegenover ons twee uit Duitsland. We raakten aan de praat en uiteindelijk rolden we pas midden in de nacht een keer ons bed in. Leuk om weer eens andere jonge mensen tegen te komen, want aan de oostkust kwamen we vooral niemand tegen.

Terrasweer!
Street art in Napier.
Cheers!

Art deco in Napier

Voor de eerste keer werd ik de volgende ochtend wakker omdat ik het echt warm had in de auto. Ik rolde de auto uit en buiten bleek het al 15 graden te zijn en de zon volop te schijnen. We zijn er inmiddels wel achter dat de temperatuur niet altijd wat zegt in Nieuw-Zeeland, want de gevoelstemperatuur kan makkelijk 5 graden hoger liggen. Dus ja, het was voor ons op dat moment écht warm.

Ik had nogal wat werk te doen en besloot eerst lekker in het zonnetje wat te werken. Maar toen de batterij van mijn laptop toch echt leeg begon te raken, besloot ik om de bibliotheek op te zoeken. Daan bleef bij de auto en ik liep de wandeling van 3 kilometer naar het centrum. Ik heb de hele weg met een grijns gelopen omdat het zulk lekker weer was. Zo warm hebben we het echt maanden niet gehad! Iedereen op straat was ook supervrolijk en Napier zelf ziet er echt heel leuk uit. 

In 1931 is Napier deels verwoest door een aardbeving en ze hebben de stad toen weer opgebouwd in art deco-stijl. Daarnaast ligt het aan het strand, waartussen ze parken, fonteinen, zwembaden en van alles en nog wat hebben gemaakt. Alles oogde met dit heerlijk weer zo vriendelijk en mooi. Ik liep een rondje langs de boulevard en art deco gebouwen, lunchte in het park en dook de bibliotheek in.

Wakker worden met zo’n uitzicht is echt nooit verkeerd.
Snap je wat ik bedoel als je zo’n foto ziet ;-).
Art deco in Napier. Sommige gebouwen zien er echt heel leuk uit.

Terug in Windy Welly

Aan alle goede dingen komt een einde, om het maar even dramatisch te zeggen. Het weer sloeg weer om en Napier was onze laatste bestemming van onze roadtrip. We hadden nog het plan om iets verder de oostkust af te gaan, maar door het gure weer besloten we afgelopen dinsdag om maar gewoon in één keer door te rijden naar Wellington. Gisteren en vandaag hebben we weer in de bibliotheek gewerkt en morgen pakken we de boot naar het Zuidereiland! 

Zoals je misschien al in ons maandoverzicht van augustus hebt gelezen gaan we vanaf het weekend weer tien dagen housesitten om te kunnen werken en daarna beginnen we aan onze eerste meerdaagse hiketocht door het Abel Tasman National Park. Ik ben zo benieuwd wat het Zuidereiland ons allemaal voor moois gaat brengen.

Leef ook als digital nomad!

Wil je alle vrijheid hebben om te werken en te leven waar jij dat wil? Download dan mijn gratis e-book en leer in 6 stappen hoe je begint met locatie-onafhankelijk werken.

Cover gratis e-book locatie-onafhankelijk werken

Laat je verder inspireren

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Mijn naam is Danique en reizen is wat ik het allerliefste doe! Daarom heb ik er ook voor gekozen om locatie-onafhankelijk te ondernemen. Ik help jou ook om meer vrijheid en avontuur in je leven te creëren.

OVER DANIQUE

Volg mijn cursus

Leer in de online cursus ‘Werk locatie-onafhankelijk en voel je vrij!‘ hoe je overal ter wereld je geld kunt verdienen en een lifestyle als digital nomad creëert. Een praktische cursus voor iedereen die locatie-onafhankelijk wilt werken. Nu voor slechts € 197,-! (excl. btw)

Bestel mijn boek

‘Superspannend verhaal voor avontuurlijke meiden!’ – MeidenMagazine

Laatste blogposts

Scroll to Top

Ben jij er klaar voor om te werken als digital nomad?

Doe dan mee aan de online cursus 'Leer locatie-onafhankelijk werken'. Reis meer, geniet meer en voel je vrij! Nu voor de pilotprijs van slechts € 79,- (excl. btw).