Wanneer gaan jullie weer reizen? Hoe ik het leven in Nederland weer ervaar

De laatste maanden krijgen wij steeds vaker dezelfde vraag van verschillende mensen te horen: ‘Wanneer gaan jullie weer reizen?’ Want wie had dat nou verwacht, dat we na tien maanden nog steeds in Nederland zouden zijn? En zelfs weer een eigen (huur)appartement hebben! Helemaal de bedoeling was dat ook niet, toen we begin maart vorig jaar uit het vliegtuig stapten op Schiphol. Waarom we er dan toch nog zijn, hoe ik dat ervaar en wat onze (reis)plannen voor 2020 worden, dat vertel ik jullie in deze uitgebreide persoonlijke update!

Een onrustig gevoel na 2,5 jaar reizen

Voor wie het begin even niet meer weet: ruim drie jaar geleden, in september 2016, zeiden Daan en ik Nederland gedag. Zijn appartement was verkocht, van die van mij de huur opgezegd. Zijn inboedel was grotendeels verkocht, die van mij lag bij mijn ouders op zolder gestald. Zijn ontslagbrief was al lang en breed ingediend, en ik nam mijn laptop mee om te blijven werken op reis.

Als ik nu terugdenk aan deze lange reis, die uiteindelijk 2,5 jaar duurde, gaat mijn gevoel steevast twee kanten op. Enerzijds ben ik ontzettend dankbaar voor wat we allemaal hebben mogen doen. Dat we zo veel bijzondere momenten hebben meegemaakt, zo hebben kunnen genieten van de wereld én van elkaar. Als ik de foto’s ervan bekijk, kan ik er soms gewoon niet bij hoeveel moois en unieks we gezien en gedaan hebben. Het reizen heeft ons allebei een veel gelukkiger mens gemaakt, en het heeft ons laten inzien dat er zo veel mogelijk is in het leven. Dat pakt niemand meer van ons af.

Maar anderzijds roept het ook een gevoel van gemis op. Dan merk ik dat ik er moeite mee heb om terug te kijken naar deze fantastische tijd. Juist omdat we op dat moment zó gelukkig waren en de mogelijkheden onbeperkt leken. Nu we weer terug in Nederland zijn voel ik mij óók gelukkig, en geniet ik weer van momenten die we tijdens het reizen juist moesten missen, zoals het zien van familie en vrienden. Maar toch ervaar ik daarnaast vaak een onrustig en knagend gevoel in mijn lichaam.

Moeten, moeten, moeten, anders is er paniek

Als je mij vraagt wat ik het meeste mis aan het reizen, dan is het geen bestemming die ik zal opnoemen. Geen activiteit of een bepaalde cultuur. Het is de rust die ik ervoer, waar we ook waren. Niet alleen op de momenten dat we aan het reizen waren, maar juist ook op de momenten dat we aan het werk waren in het buitenland. De dag laten komen zoals het komt. In alle rust opstaan, in alle rust werken of naar een nieuwe bestemming gaan. En dan in de avond bij zonsondergang werkelijk genieten van dat moment en aan niets anders denken.

Hier in Nederland word ik te veel gegrepen door het moeten en door verplichtingen. Al weet ik dondersgoed dat dat vooral door mijzelf komt. Dat ik van mijzelf veel moet. Kleine dingen die op reis onbelangrijk leken, lijken nu soms weer van levensbelang. Terwijl ze dat eigenlijk helemaal niet zijn. Probeer dat maar eens uit te schakelen in je hoofd. Ik probeer dat wel voor elkaar te krijgen, maar het lukt mij nog niet om het op het niveau te krijgen van tijdens het reizen. Verre van zelfs.

Mijn agenda zit elke week stampvol. Ik leef niet meer met de dag, maar de dagen gaan in een sneltreinvaart voorbij. Hé, weer weekend, zeg ik steevast op vrijdagmiddag. Dezelfde zon zie ik nu soms ondergaan vanuit de auto. De lucht in Nederland kan ook aardig roze kleuren. Mooi. Maar na vijf seconden ben ik alweer afgeleid door het voorbijrazende verkeer. En dat terwijl ik er op reis minutenlang naar kon staren.

Wat mij nog het meest tegenstaat? Zo veel afspraken moeten weken van tevoren geregeld worden, anders is er geen ruimte meer voor. En dat vind ik best jammer. En weet je, ik doe er zelf ook weer aan mee. Om toch met een excuus te komen: het is makkelijk om automatisch weer mee te gaan in de ratrace. Maar het zorgt er wel voor dat spontaniteit een zeldzaam gegeven is geworden. En het zorgt er ook voor dat ik steeds verder af ga staan van het leven dat ik eigenlijk wil leiden: één met weinig stress en waarin genieten van de kleine dingen centraal staat. Een waarin het leven geen grote wedstrijd is, maar een kalme persoonlijke reis met tijd voor pauzes en omleidingen.

Al die prikkels. Al het moeten. Vooral mijn eigen gedachten in het moeten. Het levert mij soms aardig wat onnodige stress op. Op dit moment misschien zelfs iets te veel. En ja, op dat soort moment verlang ik ENORM terug naar het reizen.

Mijzelf thuis ontwikkelen als ondernemer

Maar dat is natuurlijk helemaal geen goede reden om weer op reis te gaan. Dat zou ontsnappen zijn, vluchten. Weggaan van de realiteit. Dus dat doen we dan ook zeker niet. Bovendien wilde ik zelf voor een langere periode in Nederland blijven, al had ik in eerste instantie gedacht dat dat voor hooguit een half jaar zou zijn.

Waarom ik dat graag wilde? Om mijzelf beter en sneller te kunnen ontwikkelen als ondernemer. Ik vind het leven als digital nomad geniaal. Het is wat mij betreft een geweldige manier om wat van de wereld te zien terwijl je tegelijkertijd blijft werken. Maar tot het eerste kwartaal van vorig jaar had ik van ondernemen eigenlijk maar weinig kaas gegeten. Ik verdiende mijn inkomen wel als freelancer, maar was compleet afhankelijk van willekeurige opdrachten van wat vaste opdrachtgevers. Opdrachten waarvan ik eigenlijk al een lange tijd helemaal geen energie meer kreeg. En die nu ook weer niet zo heel geweldig verdienden.

Maar zelf wat anders opzetten, zelf aan marketing doen, zelf ondernemersplannen maken én een juist tarief rekenen zodat ik wel gewoon lekker zou kunnen leven, ik vond het DOODENG. Ik wilde het dolgraag, maar om dat te bereiken had ik een lange weg te gaan. Toch wilde ik ervoor gaan, en in Nederland leek mij die weg eenvoudiger te bewandelen dan op reis. Ik dacht, dat doe ik wel even in zes maanden. Wist ik veel dat ik ook nog eens keihard aan mijn eigen mindset moest werken.

Lees ook: Over thuiskomen na die fantastische reis

Het veranderen van mijn mindset

Dat half jaar, dat eerst een oneindig lange periode leek, bleek ineens best een korte periode te zijn. En zo ben je plotseling alweer tien maanden verder. Of het mij wat heeft opgeleverd? Zeker! In inkomsten nog niet wat ik wil. Vooral ook omdat ik de tijd heb genomen om nieuwe dingen uit te proberen. Het meeste heb ik dan ook behaald in mijn zelfvertrouwen en kunnen. En dat is mij eerlijk gezegd oneindig veel meer waard. Het is heerlijk om niet constant een strijd met jezelf te voeren. Dit laatste gaat overigens echt nog wel met ups en downs. Maar bij wie gaat dat het niet?

Daan maakte laatst nog de opmerking: je bent jezelf echt keer op keer aan het overtreffen. Ik ben trots op je. Een mooier compliment had hij mij niet kunnen geven. Wat mij begin vorig jaar ergens nog onmogelijk leek, doe ik nu met gemak. Wat had ik bijvoorbeeld graag onze reis vast willen leggen in vlogs, maar ik durfde niet. Nu babbel ik vrolijk en vol zelfvertrouwen in mijn stories op Instagram. Wat had ik graag mijn kennis over SEO, schrijven en bloggen willen delen met anderen, maar ik dacht alleen maar dat niemand daar iets aan zou hebben. Nu geef ik trainingen en workshops en vind ik dat oprecht gaaf om te doen. Het geeft mij een bepaalde energie die ik al een lange tijd niet meer ervaren heb. De zenuwen gieren nog regelmatig door mijn lijf. En soms denk ik echt: waar ben ik mee bezig?! Maar ik kan mij nu geruststellen en zeggen dat het goed is. Dat ik écht iemand kan helpen en niet aan mijzelf hoef te twijfelen.

Van reizen leer je enorm veel. Ik had mijzelf als persoon in de laatste jaren nooit zo goed kunnen ontwikkelen als ik begin 2015 niet in mijn eentje naar Azië was vertrokken. En daarna met Daan was gaan reizen. Maar deze stappen had ik andersom nooit kunnen zetten als we niet naar huis waren gegaan. Niet een vaste basis hadden gehad vanwaaruit ik hier hard aan kon werken. Voor een groot deel heb ik deze resultaten namelijk ook te danken aan het netwerken in Nederland, waardoor ik ontzettend veel inspirerende ondernemers heb ontmoet die mij bewust en onbewust geholpen hebben mijn mindset te veranderen. Ik ben er nog lang niet, en ik leer nog elke dag een heleboel. En dat is helemaal prima. Zolang ik niet stilsta, ben ik op de goede weg.

Alles gebeurt met een reden

Maar er was natuurlijk nog een reden waarom we in 2019 niet veel meer op pad gingen. Daan kreeg bij terugkomst al vrij snel een baan in loondienst aangeboden. En inderdaad, dat laatste zagen we óók niet helemaal aankomen, Daan weer in loondienst. Ook dat was niet ons plan toen we net terug in Nederland waren.

Het zorgde er wel voor dat we het leven in Nederland weer supersnel konden oppakken. Misschien soms wel iets te snel. En ik denk dat dat vooral het onrustige gevoel veroorzaakt waar ik het in het begin van dit artikel over had.

Onze reis is abrupt gestopt. Letterlijk abrupt, want we moesten halsoverkop naar huis vanwege het overlijden van Daans opa. Na 2,5 jaar stapten we letterlijk binnen 48 uur van het ene leven in een compleet ander leven. Dat was best heftig. En vind ik nu soms nog steeds heftig. De ene week reisden we nog op ons gemak door de Filipijnen. De week daarna sjouwden we met verhuisdozen in het rond om een tijdelijk chalet op een camping in Nederland als ‘ons huis’ in te richten. Mindfuck!

MAAR. Ik ben er ook van overtuigd dat alles met een reden gebeurt. Soms voelt de fase waarin we nu zitten wat verwarrend. Vooral omdat we écht niet weten wat de toekomst gaat brengen. We hebben er letterlijk geen idee bij. Wat dat betreft zijn we ook niet echt bepaald huisje-boompje-beestje-types. Maar ik ben er ook van overtuigd dat het een steengoede fase is. Het geeft ons de ruimte om bewust na te denken en onszelf te blijven ontwikkelen.

Of we uiteindelijk weer voor een lange periode willen reizen? Nou, niet helemaal. We missen het reizen allebei ontzettend. Maar we merken ook allebei dat het heel fijn is om weer een eigen plekje te hebben. We wonen in een ontzettend fijn appartement op een rustige plek op de grens van Nederland en België, op een kleine afstand van Breda. Hoe fijn het rondreizen voor 2,5 jaar ook was, het is nu ook prettig om weer een basis te hebben. En een beetje ritme in ons leven.

En hallo hè, hoeveel mensen kunnen nu zeggen dat ze zo veel van de wereld mochten zien?! Ik ben dan ook nogmaals heel dankbaar voor deze ongelooflijk mooie tijd. En we hebben het nu ook goed. Meer dan prima zelfs.

Wel hopen we dat het reizen een belangrijk onderdeel uit mag blijven maken van ons leven. En daarom hopen we in 2020 lekker vaak op pad te kunnen gaan vanuit huis. Onze eerste reis dit jaar? Een vakantie van bijna drie weken naar Kaapverdië! Aankomend weekend vertrekken we al. Een goede start van wat hopelijk weer een prachtig reisjaar mag worden.