Onverwacht naar huis: we zijn weer terug in Nederland

Voor de derde keer in tweeënhalf jaar tijd zien we door de wolken en de regendruppels Schiphol onder ons verschijnen. Voor de tweede keer ongepland. Deze keer maar een korte tijd voor we eigenlijk weer terug naar Nederland zouden keren. Net iets meer dan drie weken. Het landingsgestel gaat uit, we zwiepen nog wat heen en weer op een straffe wind. En dan landen we met een zachte plof op de baan. We zijn weer thuis, en daarbij sluiten we een prachtige reisperiode voor nu even af.

Onverwacht naar huis

Het is meer dan vaak een angst van mensen die voor lange tijd op reis gaan. En ook bij ons was die angst er wel eens. Wat als. Wat als ineens een van onze telefoons gaat. Wat als we plotseling al die gemiste oproepen zien van thuis. Terwijl we ergens onbereikbaar aan de andere kant van de wereld zitten. Machteloosheid. Maar hoe verder onze reis vorderde en hoe dichterbij de laatste weken kwamen, hoe minder deze angst werd. Het zal nu toch niet meer?

En terwijl we net onze tassen hadden ingepakt om de volgende ochtend aan boord te stappen van een bootje dat ons met elf anderen in vier dagen langs onbewoonde en eilandjes van El Nido naar Coron zou brengen, ging dan toch nog die telefoon. De opa van Daan was overleden. Zomaar, ineens. We keken elkaar verbaasd aan. Stonden perplex. Hersenen die overuren draaiden. Wat nu?

En dan is het bizar om te zien hoe snel alles kan gaan. Nog geen drie uur later waren al onze plannen overboord gegooid en zaten er nieuwe vliegtickets in onze inbox die de reisverzekering had geregeld. De boottocht hadden we gecanceld. Net als onze Airbnb’s voor Coron en Kuala Lumpur. En onze huurauto voor Oman. Onze hotelovernachtingen in Oman. Onze tent in de woestijn. Het enige wat ons nog restte was afscheid nemen van de Filipijnen en de terugvlucht terug naar Nederland. Terug naar huis. Zo ineens.

Terug naar Nederland

De laatste dag van onze reis brachten we met een koud drankje door aan het strand vlak bij El Nido. Kraakhelder water, witte zand tussen onze tenen. Hordes toeristen en luide muziek op de achtergrond. In de ochtend hadden we ook op het strand gestaan, het strand in het centrum van El Nido, en zagen we de boot waarop we oorspronkelijk zouden zitten de haven uit varen. Zo de hoek om, langs de krijtstenen rotsen, de horizon tegemoet. Met een elftal, in plaats van dertien in een dozijn.

Wij namen deze dag juist afscheid van het warme water. Van de wuivende palmbomen op kleine eilandjes. De vriendelijke en vrolijke mensen om ons heen. Het niets-moet-alles-kan-gevoel. De warme zonnestralen. Het leven uit twee backpacks. Het leven als reizigers. En toen waren we onderweg naar huis. Van deur tot deur, in 36 uur.

Hoe onwerkelijk het voelde om plotseling terug naar Nederland te keren, hoe ver weg onze reis al voelde toen we geland waren op Schiphol. Alsof onze roadtrip door Nieuw-Zeeland, het werken in Thailand en het eilandhoppen in Filipijnen alleen in onze dromen hadden bestaan. De herinneringen komen nu langzaam weer terug in levendige kleuren, maar een onwerkelijk gevoel is het wel. Een mindfuck, om het weinig subtiel te zeggen.

De eerste week weer thuis

En dan die eerste week in Nederland. Chaos. In een week tijd zochten we beiden onze opgeslagen spullen uit. We verhuisden onze spullen naar een tijdelijke woning. We ruimden alles in. We kochten wat ontbrak. We schaften een auto aan. Vierden mijn verjaardag. En nog een verjaardag. Gingen bij familie en vrienden op bezoek. En hadden natuurlijk nog een crematie, de reden waarom we er weer waren. De eerste week voelde aan als een achtbaan, druk en chaotisch. Maar toch ook op een goede en fijne manier.

Want na een jaar reizen, of eigenlijk ruim 2,5 met wat korte onderbrekingen, is het toch verdomd fijn om weer eens een plekje voor onszelf te hebben. Om wat rust en een ritme terug te krijgen in ons leven. Om familie en vrienden weer een knuffel te geven en persoonlijk te spreken. Om bij belangrijke gebeurtenissen te kunnen zijn. Om mooie plannen met anderen te maken. Maar ook om weer eens een andere kant van het leven mee te maken. Niet te leven vanuit een backpack. En daarnaast meer te kunnen doen op het gebied van werk. Nieuwe contacten te maken, nieuwe uitdagingen aan te gaan. Andere dromen uit te laten komen.

Want is het toeval dat we eerder dit jaar al woonruimte wisten te regelen, maar dat dat alleen per 1 maart kon? En dat slechts een week na aankomst in Nederland de telefoon ging voor mooie, nieuwe uitdagingen wat werk betreft? Of moest het voor nu gewoon even zo zijn?

Lees ook: Over thuiskomen na die fantastische reis

Reizen in de toekomst

En dat reizen dan? Het leven als digital nomad? Ja hé, daar stoppen we natuurlijk niet mee. Nooit. Dit is ook geen afsluiting van onze wereldreis, maar een tussenstop. Maar de reisplannen, die staan op dit moment wel voor even op een laag pitje. En dat kan ook voor een keer geen kwaad.

Misschien hebben we het ook wel even hard nodig. Om al onze prachtige reisherinneringen van de afgelopen 2,5 jaar nog eens te herbeleven. Om ze goed en voor altijd op te slaan in ons geheugen. Want al die mooie reizen, zijn zo’n belangrijk onderdeel van ons leven geworden. Ze hebben ervoor gezorgd dat we nu in het leven staan zoals we staan: gelukkig en positief. En ze hebben ons geleerd dat er altijd zo veel mogelijkheden in het leven zijn. Er zijn echt heel veel wegen die naar Rome leiden.

Voor nu gaan we eerst weer eens genieten van ‘thuis’. Van alles en iedereen om ons heen. De oeroude Hollandse gezelligheid. En die reisplannen zullen zich dan vanzelf langzaam wel weer gaan ontvouwen.