Even bijkletsen: over herstellen, nietsdoen en onze reisplannen

Zijn jullie alweer aan het reizen? En hoe gaat het nu eigenlijk met jullie? Het zijn vragen die we de laatste tijd veel te horen hebben gekregen, zowel in het dagelijks leven als op social media. Lief dat jullie het vragen! Het leek ons dus wel een goed idee om eens een update te schrijven. Over hoe het nu met ons is en hoe het straks verdergaat met het reizen.

Online stilte

Wie vindt dat het de laatste tijd een beetje stil is op The Wandering Mind en social media, dat klopt! De meesten van jullie weten ongetwijfeld de reden daarvan, maar mocht je het gemist hebben: vijf weken terug hebben wij een busongeluk gehad in Laos. Het zorgde ervoor dat we tijdelijk onze reis moesten uitstellen en terugkeerden naar Nederland. Het zorgde er ook voor dat The Wandering Mind tijdelijks wat stil kwam te liggen. Maar om ook nog even naar de positieve kant van het verhaal te kijken: we konden de feestdagen doorbrengen met familie en vrienden. Een geluk bij een ehh, ongeluk.

Inmiddels zitten we alweer ruim vijf weken verder. Waar we in ons oorspronkelijke reisplan momenteel in Chiang Mai in Thailand zouden zitten, zitten we nu in een huisje in het koude Nederland. Zo kunnen je plannen nog eens wijzigen. Overigens is dat ergens best een beetje komisch ook. Wij plannen nooit onze reizen en nu hadden we dat voor de verandering wél eens gedaan. Nooit meer dus. In deze vijf weken is er vooral heel weinig gebeurd. We hebben het rustig aan gedaan en brachten bezoejes aan de huisarts, fysiotherapeut, ziekenhuis en osteopaat. Stukje bij beetje gaat het weer beter met ons.

Geleerde lessen

Het enige wat écht ellendig blijft voelen en ervoor zorgt dat wij allebei niet kunnen doen wat we willen, zijn onze nekken. Met alles moeten we een flinke stap terugzetten, anders hebben we de rest van de dag (en nacht) flink wat pijn. Ik kan je vertellen: dat is best frustrerend. Vooral nu het mentaal een stuk beter gaat en de zin om van alles te doen weer terug begint te komen. We willen ook niets forceren en daarom doen we gedwongen rustig aan. Liever nu met een grote stap achteruit en straks in volle vaart vooruit, dan langzaam vooruit kruipen en weer terugvallen. Het gaat alleen allemaal zo langzaam.

Het heeft mij ook wel wat inzichten gegeven, alles wat er is gebeurd. Als mens ben je heel breekbaar, maar soms sterk tegelijk. Koester dat je een goed, gezond lichaam hebt, want dat is niet altijd zo vanzelfsprekend. Ik frustreer mij al over het feit dat ik ‘maar’ korte stukken kan lopen en kort achter een laptop kan werken op het moment, maar met ons komt het wel weer goed. Het heeft alleen wat tijd nodig. Ik heb ook ingezien hoe kwetsbaar ik eigenlijk ben als iemand die voor zichzelf werkt, nu ik wel iets kan werken maar zeker niet te lang. Toch weerhoudt het mij er niet van om niet op deze manier door te gaan: de plannen worden alleen maar groter, zowel op werk- als op reisgebied. Alleen zal ik er wel met andere ogen naar kijken en wil ik voor mijzelf wat meer zekerheid gaan creëren.

Onze reisplannen

En dan nu de kers op de taart: op 26 februari reizen we weer naar Kuala Lumpur. No matter what. Begin februari bleek iets te ambitieus te worden, wat eerst ons doel was. Maar we geven onszelf liever nog een paar weken extra de tijd om weer fit te worden. Een moeilijke keuze ook wel, want o, die reiskriebels, maar wel een verstandige keuze. Het geld van de vliegtickets naar de Filippijnen hebben we onverwacht teruggekregen van de vliegmaatschappij, hoera! De heenweg omboeken naar een andere datum bleek ontzettend duur te zijn (in plaats van een maand wilden we de laatste tien dagen gaan om op één bestemming in de Filippijnen te genieten van de zon), dus dit was een fijne oplossing. Het zorgt voor een klein gat tussen onze vlucht naar Kuala Lumpur eind februari en de vlucht naar Nieuw-Zeeland op 13 maart. Een gat dat we gaan opvullen met relaxen, zon, zee en strand op een nog onbekende bestemming voordat we voor een jaar naar Nieuw-Zeeland vertrekken.