Echt uitmaken doet het bijna niet waar je in Nieuw-Zeeland rijdt. Er zijn zo immens veel plekken te vinden waar de omgeving prachtig is en aan alle kanten wel iets moois te ontdekken valt. Maar er zijn een paar routes die nèt even wat extra’s hebben en nog mooier zijn om te rijden dan de rest, en een daarvan is The Great Alpine Highway door Arthur’s Pass National Park op het Zuidereiland.
Op een zonnige ochtend stonden we op in het slaperige en industriële Greymouth. De dagen daarvoor had het flink geregend en waren de bergen in de omgeving gehuld in een dik wolkendek. Het leek ons zonde om op dat moment de hoogste bergpas door de Southern Alps te rijden. Maar deze zaterdagochtend leek er perfect voor te zijn.
Tot we erachter kwamen dat Arthur’s Pass die nacht gesloten was vanwege sneeuwval… We besloten om rustig op te staan, verkeersinformatie rondom Arthur’s Pass in de gaten te houden en na een kleine twee uur hadden we toch geluk. De weg was inmiddels weer open en we konden gaan.
Inhoudsopgave
De Great Alpine Highway vanaf Greymouth
Vanuit Greymouth reden we een kort stuk naar het zuiden langs de kust, voor we bij Kumara Junction links afsloegen naar de Great Alpine Highway (State Highway 73 / Otira Highway). Al vanaf het moment dat we gingen rijden en we de hoofdweg in Greymouth op waren gereden, keken we in de verte uit over de besneeuwde bergtoppen van de Southern Alps. Maar na Kumara Junction verdwenen ze ineens, om ingeruild te worden door kale of groene heuvels met af en toe een heel klein wit pluimje op de top.
Onder aan deze heuvels zagen we tal van weilanden met schapen en koeien en hoe verder we reden, hoe hoger de heuvels werden. In de heuvels die langzaam heuse bergen werden, ontstonden steeds meer groeven met watervallen, en langs de weg stroomde het kraakheldere, laagstaande smeltwater in beken in rap tempo naar de oceaan.
Stijgen met 16%
De State Highway 73 over Arthur’s Pass is officieel 231 kilometer lang en loopt van Kumara Junction tot aan Upper Riccarton, een voorstad van Christchurch. De aanleg van deze weg over Arthur’s Pass is behoorlijk indrukwekkend te noemen. Toen er in de 19e eeuw goud werd gevonden aan de westkust, werd er gezocht naar een manier om het waardevolle spul zo snel mogelijk in Christchurch te krijgen. Binnen een jaar (in 1865) was er een weg over Arthur’s Pass aangelegd door zo’n duizend man. In een steenkoude winter, met behulp van onder andere pikhouwelen en explosieven. En met gevaar op lawines, landverschuivingen en vallende stenen.
De weg wordt steeds steiler en bochtiger en de bergen krijgen nu een oranje gloed. We zien dat hier en daar nog hoopjes sneeuw liggen die aan de felle zon zijn ontkomen. Als we een bord passeren waarop staat dat we 16% gaan stijgen, weten we dat het zover is: we zijn bijna bij de top. Maar eerst stoppen we nog bij een uitzichtpunt. Bij het uitstappen worden we verrast door getik op de grond. Over de weg rennen twee papegaaien die hongerig hun snavel in onze autobanden zetten. Alpenpapegaaien. Kea’s. Zeldzame vogels die alleen voorkomen op het Zuidereiland van Nieuw-Zeeland. Lieve vogels. Alleen wat minder lief voor je auto.
Een kleine twee kilometer verder stoppen we weer. Nu bij de Otira Viaduct Lookout. En kort daarna weer. Want de omgeving begint nu ineens zo prachtig mooi te worden. Dat was het al, maar nu helemaal. Een deel van de weg loopt langs het treinspoor. Hier rijdt een van de bekendste treinen van Nieuw-Zeeland: de TranzAlpine. Het is een geweldig alternatief voor als je Arthur’s Pass wel wilt ervaren, maar liever niet zelf eroverheen rijdt.
Het indrukwekkende Devils Punchbowl
We komen aan in het dorpje Arthur’s Pass, waar op elk mogelijke plek een bordje hangt waarop staat dat je absoluut de kea niet moet voeren, wat groepjes mensen uiteraard wel staan te doen. Hier maken we een stop voor een echte Nieuw-Zeelandse pie, alhoewel mijn vegetable korma variant daarop best een uitzondering is.
Onze volgende stop in het dorp Arthur’s Pass: de Devils Punchbowl. De Devils Punchbowl is een indrukwekkende waterval van 131 meter hoog. Je kunt het water vanaf de weg al naar beneden zien storten, maar het is toffer om naar de waterval toe te lopen en de kracht ervan van dichtbij te bekijken. Ver lopen vonden we het niet, slechts twee kilometer heen en terug. Al moet je wel wat trappen op en af om er daadwerkelijk te komen.
Een maanlandschap tussen de bergen
Na het dorp Arthur’s Pass gaan we weer verder met onze roadtrip over de Great Alpine Highway. En net als je denkt dat het niet meer mooier kan, kan dat toch echt wel. Ineens rijden we in een open landschap en worden we omringd door puntige bergen met een lading sneeuw erop. Waar je ook kijkt. Ik voel me ineens wel heel klein in het landschap.
We verbazen ons wat door alle brede grijze rivierbedden die bijna droog staan. Van een local horen we dat er normaal gesproken veel meer water doorheen stroomt. Het zal ongetwijfeld te maken hebben met de voorjaarssneeuwstormen die nog altijd voor een koude wind zorgen. Ik wil hier ontzettend graag een nacht kamperen, maar met temperaturen van -7 graden die worden voorspeld, rijden we maar liever door. We hebben niet heel veel zin om midden in de nacht in ijspegels te veranderen.
Het veranderende landschap van Arthur’s Pass
Hoe vaak een landschap in een vrij kort tijdsbestek kan veranderen? Heel vaak. Vooral als je zo’n indrukwekkende bergpas als Arthur’s Pass over gaat. Het droge en wat grauwige landschap krijgt langzaam weer z’n groene kleur terug en voor we het weten hebben we de steilste stukken en de smalste wegen al gehad. Het grijs wordt groen. De puntige bergen steeds ronder. En regelmatig gil ik weer dat ik wil stoppen om foto’s te maken. Ik raak niet uitgekeken op het landschap.
Bij Lake Pearson nemen we opnieuw een pauze en hebben we moeite met wegrijden omdat een aantal tamme eenden onder de auto zijn gedoken. Door ergens anders broodkruimels neer te strooien en heel hard weg te rennen naar de auto schudden we ze af. Onze laatste stop die dag is bij Castle Hill, waar de Kura Tawhiti Track ons naar stenen rotsformaties leidt. En zo plotseling als de bergen opdoken, verdwijnen ze weer. De bochtige weg verandert ineens in een rechte weg en we rijden de bergen uit. Richting Christchurch, richting de zee. In onze achteruitkijkspiegel zien we nog lang een glimp van de besneeuwde bergen. En zelfs vanaf de kust zie je ze in de verte. Eigenlijk is Arthur’s Pass gewoon onvermijdelijk, en een must do als je naar het Zuidereiland gaat.
