Dag 1: Van Pokhara naar Nayapul en Ghandruk

De komende zes dagen neem ik je mee op onze hiketocht van Nayapul naar het Annapurna Base Camp in het Himalaya-gebergte van Nepal. Vandaag dag 1 van onze tocht. 

Hiken naar het basecamp van een van de grootste bergtoppen in het Himalaya-gebergte. Omringd worden door besneeuwde bergtoppen, wapperende gebedsvlaggetjes op een hoogte van ruim vierduizend meter. Lang geleden zou ik gedacht hebben dat dit een droom van een ander zou zijn, niet iets waar ik ooit aan zou kunnen beginnen. Een paar jaar geleden zou ik gezegd hebben dat ik dat toch niet zou redden, dat ik er niet fit genoeg voor zou zijn. En het Himalaya-gebergte, dat is toch iets wat bestaat, maar waar alleen avonturiers naartoe gaan? Van die bergen die je ziet in films, maar nooit in je eigen leven?

En toch begonnen we vanochtend aan onze hiketocht naar het Annapurna Base Camp (ABC) in Nepal. Met z’n drieën. Daan, ik en een vriendin van mij. De realiteit. Om half zeven liepen we de straat op in Pokhara, in de hoop een taxi te vinden die ons naar het busstation kon brengen. Aan taxi’s geen gebrek, en nog geen minuut later zaten we in een miniautootje dat ons naar het busstation bracht. Eén backpack lag achterin, de gehele kofferbak vullend. De andere tassen bij ons op schoot op de achterbank. Vanuit het raam zagen we de bergtoppen van de Himalaya boven de straten rijzen. Bergtoppen die de komende dagen alleen maar steeds dichterbij zullen komen.

Op het busstation kwam er een man naar ons toe. Hij moest naar Nayapul, ons beginpunt van de hiketocht, en hij wilde ons wel brengen voor een schappelijke prijs. Wij gingen met hem mee en waren daar achteraf zo blij om. De weg naar Nayapul lag vol zand, modderpoelen en brokken steen, en hoe hoger we kwamen, hoe meer gaten er in de weg zaten. Koeien en honden schoten de weg over en bussen haalden elkaar in op de smalste stukken. Ik was blij om in een auto te zitten en niet in een gammele, volgepropte bus die om de paar minuten stopte.

In Nayapul aten we een laatste ontbijt en daar gingen we, onze eigen zware tassen op de rug dragend en met het vooruitzicht dat we minstens vijf dagen zouden lopen voordat we het ABC zouden bereiken. De route begon met de eerste loopbrug over het water, gevolgd door kleine dorpjes, rijstvelden en hutjes. De hitte zorgde ervoor dat de lucht trilde boven de stoffige wegen en het zweet gutste al snel van ons af. Af en toe moesten we aan de kant springen voor een langsrijdende bus of jeep, met mensen die in Ghandruk zouden beginnen met lopen. Op een rustig tempo liepen we omhoog, met in de verte de top van de Machhapuchhare in het zicht. Wat een waanzinnige omgeving.

Al snel werd de weg versperd door lachende kinderen. Deze dagen wordt het Tihar-festival (Deepavali) in Nepal uitgebreid gevierd en dat is ook in de bergen te merken. De kinderen begonnen te zingen en te dansen en vroegen om geld. Het zag er heel schattig uit, alleen toen wisten we nog niet dat dit elke honderd meter zou gaan gebeuren…

Na een tijdje lopen begon de weg steeds steiler te worden en kwamen de eerste traptreden tevoorschijn. De weg naar het ABC bestaat het eerste deel vooral uit traptreden. Echt héél véél traptreden. Ineens moesten we écht omhooglopen. De combinatie van weinig conditie, hitte en een zware tas op de rug (en dat niet gewend zijn) zorgde ervoor dat dit echt heel zwaar was en even raakte ik in paniek. Hoe ging ik dit in godsnaam de komende vijf dagen volhouden?! Niet, dacht ik. Met geen mogelijkheid. Maar na veel stoppen en langzaam stijgen kwamen we aan in een dorpje waar we lunchten. Vanwege het festival klonk er luide muziek en stonden vrouwen te dansen. Bloemenslingers hingen over de straten heen en iedereen was in een feeststemming. Het zag er zo vrolijk uit!

We bleven een tijdje zitten en vervolgden onze weg naar Ghandruk. In Pokhara hadden we voor de zekerheid wandelstokken gekocht en deze ging ik maar eens gebruiken. Want alle trappen die we zagen komen… Deze eerste dag stegen we van 1000 meter hoogte naar 1900 meter. Daarbij gingen we ook een paar keer naar beneden en weer omhoog. Als je dat niet gewend bent en niet regelmatig sport, is het echt een uitdaging, vooral nu we met een goedgevulde backpack op onze rug liepen. Die begon na een tijdje lekker aan mijn schouders en nek te trekken en het lopen voelde ook zeker anders aan. Bij elke stap krijg je een kleine terugslag, en vooral met het omhooglopen merk je het extra gewicht.

Maar het uitzicht, daar deed ik het voor. Het langzame stijgen en de top van de heuvel bereiken, wandelen door de rijstvelden, ingehaald worden door geiten, ezels en paarden, en het vooruitzicht het ABC te bereiken. Met die gedachte in mijn hoofd, liep ik voetje voor voetje verder. Gestaag, heel langzaam, maar Ghandruk kwam al bijna in zicht. Weer werden we tegengehouden door kinderen, waardoor ik met mijn arm in de brandnetels belandde. Meteen begon het te prikken, maar een jongetje kwam aanrennen met een plant en drukte het tegen mijn arm aan. Binnen een paar seconden was de pijn weg. Een paar meter verder stapte ik verkeerd van een boomstam af en ging door mijn enkel. Nu ga ik heel vaak door mijn enkel en ergens is dat een geluk bij een ongeluk: ze zijn het gewend en daarom doet het nooit veel kwaad. Pijn deed het wel, maar ik kon gewoon verder lopen.

Een kwartier voordat het donker werd, namen we de laatste steile traptreden naar het dorpje Ghandruk. De weg van Nayapul naar Ghandruk was pittig, en we hebben er acht uur over gedaan, maar een gevoel van euforie trok wel even door mijn lichaam heen toen ik het bord met ‘Ghandruk’ erop zag staan. De eerste dag hebben we gehaald!