Heb je er ooit aan gedacht je spullen te verkopen en je baan op te zeggen om de wereld over te gaan reizen? Om alle zekerheid op te zeggen en gewoon te gaan? Gewoon maar zien waar je terechtkomt, welke avonturen je gaat beleven en welke mogelijkheden er allemaal op je pad komen? Het is een stukje vrijheid waar veel mensen van dromen, maar ook een leefstijl die niet altijd gerealiseerd wordt door allerlei obstakels op je pad en in je gedachten.
Of het voor ons makkelijk was om twee jaar geleden exact dit bovenstaande te doen? Om heel eerlijk te zijn: eigenlijk wel, ja. Of het nu nog steeds makkelijk is? Dat niet altijd. Waarom was het voor ons toen zo makkelijk om onze spullen te verkopen (en deels op te slaan ook overigens) en gewoon te vertrekken? Gewoon onze harten te volgen de wijde wereld in? Om onze vrienden en familie achter te laten, het belangrijkste dat we thuis hebben? Misschien wel in ons hele leven.
Om voor mij persoonlijk te spreken: ik denk dat ik het ergens al gewend was. In de jaren voordat ik Daan leerde kennen ben ik meerdere keren verhuisd binnen Nederland. Ik heb toen ook zes maanden gereisd, en eenmaal terug in Nederland had ik niet het gevoel echt nog een thuisbasis te hebben, met familie en vrienden wonend door heel Nederland. Daarnaast zit het lang van huis zijn bij mij in de familie, en ben ik het mijn hele leven al gewend geweest dat niet iedereen altijd thuis is. Dat maakt de keuze om uit Nederland te vertrekken ineens een stuk eenvoudiger, vooral als je het ook nog eens samen gaat doen. Overigens was die zes maanden solo reizen de eerste keer een veel grotere stap voor mij dan het reizen nu voor onbepaalde tijd. Toen wist ik niet waar ik aan zou beginnen (onzekerheid), terwijl ik deze keer wel voor een deel wist wat ik kon verwachten (meer zekerheid).
Het zou kunnen dat het voor jou moeilijk is om ‘thuis’ los te laten, omdat je altijd iedereen om je heen hebt gehad. Maar vergeet niet dat thuis niet ineens verdwijnt zodra je vertrekt. Als je echt wilt, ben je zo weer terug in de bekende omgeving van je familie en vrienden. En met alle communicatiemiddelen van tegenwoordig, is er niets meer wat je hoeft te missen.
Inhoudsopgave
Alles opgeven om te reizen
Door het meerdere keren verhuizen en het reizen leerde ik ook dat alles altijd wel weer goed komt. Toen ik terugkwam van een halfjaar reizen, had ik bijna geen geld meer op mijn rekening staan. Toch is het mij gelukt om binnen een maand een appartement te vinden, wat meubels bij elkaar te verzamelen en een inkomen te genereren door meteen (weer) voor mijzelf te gaan werken. Als je in zo’n situatie hebt gezeten en je het gewend bent om met weinig een prima leven te hebben, is het aan de andere kant net zo makkelijk om alles opnieuw op te geven en weer te vertrekken.
Voor mensen die in dezelfde situatie zouden zitten als Daan zou het in de ogen van veel mensen lastiger zijn. Hij had een koopwoning, ik een huurwoning. Hij had een vaste baan, ik werkte al voor mijzelf. Zijn situatie betekende meer vastigheid en verantwoordelijkheid naar andere mensen toe. Een situatie waarin veel meer mensen zitten die de droom hebben om al hun spullen te verkopen en te gaan reizen, en daardoor besluiten om hun droom uit te stellen. Je moet in zo’n situatie namelijk inderdaad wat extra stappen ondernemen en nog meer kiezen voor het onzekere. En gevoelsmatig kan dat benauwend zijn.
Toch besloot Daan om letterlijk alles weg te doen, al voor hij mij leerde kennen. Want wat had hij uiteindelijk nu echt te verliezen? Een dak boven zijn hoofd? Maar die vind je ergens anders ook. Een goedbetaalde baan, ja. Maar hoeveel geld heb je uiteindelijk nodig om een gelukkig en prima leven te kunnen leven? Zijn baan maakte hem in elk geval verre van gelukkig. Heb je dan ook daadwerkelijk iets aan het geld?
En de spullen. Als je zo lang van huis bent als wij dat zijn, zeggen spullen helemaal niets meer. In Nederland zijn we het gewend geraakt om geluk te vinden in bezit. In het hebben van een groot huis, auto’s, kleding, gadgets. Voor ons geldt al lang dat al deze spullen praktisch geen waarde meer hebben. Sterker nog, we ergeren ons regelmatig kapot aan de inhoud van onze backpacks, want we vinden dat we veel te veel spullen mee op reis hebben genomen. Er is maar zo weinig waar je uiteindelijk echt wat aan hebt en dat je gebruikt.
En de spullen die thuis opgeslagen staan? Ik hoop dat ze ooit nog goed van pas komen, want op dit moment moet ik er niet aan denken om die dozen weer te openen en breng ik ze het liefst ongeopend naar een goed doel. Ik zou eerlijk gezegd niet eens weten wat er allemaal in zit.
Nu ben ik benieuwd: wat houdt jou tegen om je baan op te zeggen en je spullen te verkopen om te gaan reizen? Vooral als het je droom is? Is het het onbekende? De angst om los te laten? De angst om de controle over je leven te verliezen? Wij zijn geen bijzondere mensen, verre van. Dat heb je net ongetwijfeld kunnen lezen. Toch deden wij het ook. Het was voor ons niet per se makkelijker dan voor een ander. Dan voor jou. En weet je: we hadden echt niet anders gewild uiteindelijk.
Het missen van een eigen plek
Het enige wat ik persoonlijk soms mis en steeds erger begin te missen is een eigen plek. Dat lijkt in contrast te staan met wat ik net hierboven beschreef, maar dat doet het niet. Het gaat in dit geval namelijk niet om het hebben van een eigen huis of om de spullen die erin staan, maar meer om een veilige haven waarin je jezelf kunt terugtrekken als je daar behoefte aan hebt.
Inmiddels reizen we ruim anderhalf jaar rond zonder een vaste woonplek. We hebben al in ontelbaar veel guesthouses, hostels en op campings geslapen. We hebben in een gedeeld appartement gewoond en zelfs in een veredelde washok op een boerderij, waar de muizen ‘s nachts over de vloer krioelden en het stof door de kieren naar binnen kwam waaien. Elke keer weer gaat onze backpack op onze rug en verhuizen we naar een andere accommodatie, in een andere plaats, in een ander land, op een ander continent.
Het is geweldig om zoveel te zien en mee te maken, om de vrijheid te hebben onze eigen keuzes te maken en precies daar naartoe te gaan waar we zelf willen. Doorgaans kunnen we alleen maar met een heel grote glimlach terugkijken op alles wat we doen, maar vergeet niet: altijd rondreizen vergt ook energie. Het is een van de redenen waarom we steeds langzamer gaan reizen als we niet tussendoor aan het werk zijn. Dat vinden we ook helemaal niet erg. Het is een bewuste keuze die we maken en we hebben ook niet de ambitie om heel de wereld te zien. Dat lijkt mij een onmogelijk doel. Toch zou ik ons leven nu voor geen goud willen omruilen voor vastigheid. Ik blijf voorlopig liever van de wereld genieten en nieuwe ervaringen opdoen, dan dat ik mij ergens zou settelen.
Na ruim anderhalf jaar reizen is het onbekende ook voor ons soms nog vreemd en spannend. Dat zal het altijd blijven, zelf als je niet zou reizen. Van nature wil je hoofd je naar het veilige sturen, maar het is ook belangrijk om in dit geval naar je hart te luisteren en naar het juiste gevoel. Hoe vind je dat juiste gevoel? Schrijf al je angsten op en stel jezelf twee tegenovergestelde vragen. Bijvoorbeeld: hoe zou ik mij voelen als ik wél ga reizen en juist als ik níét ga reizen. Probeer het te verbeelden en luister naar het gevoel dat in je opkomt. Het juiste antwoord komt vanzelf.
Werken in het buitenland
Geen inkomsten hebben zorgt voor veel mensen voor angst. Logisch. Dat doet het bij ons ook nog wel eens. Wij zijn daarin geen haar beter dan anderen. Houdt het jou daarom ook tegen om je vastigheid op te zeggen om te gaan reizen? Het ligt er denk ik ook net aan waar je ambities liggen. Wil je een carrière maken of maakt het jou niet zoveel uit wat voor werk je op het moment doet? Dat laatste maakt je baan opzeggen in Nederland een stuk eenvoudiger. En dan is er ook nog het verschil of je voor een jaar wilt reizen en daar al het geld al voor gespaard hebt, of net als wij voor onbepaalde tijd al werkend de wereld wil verkennen. En daarin zijn tegenwoordig heel veel mogelijkheden.
Dat neemt niet weg dat het werk vaak een onzekere factor blijft, maar laten we heel eerlijk zijn: uiteindelijk is alles in het leven onzeker, want zekerheid bestaat niet. Nooit niet. Dat is misschien confronterend, maar wel de waarheid. Die baan in Nederland kun je ook kwijtraken. En dat huis ook. Werk is bij ons altijd onzeker, maar reizen maakt je creatief en de mogelijkheden om tegenwoordig digitaal of remote te werken zijn eindeloos. En vergeet ook niet dat het in heel veel landen veel goedkoper leven is, waardoor je in verhouding ook een heel stuk minder hoeft te verdienen. Als je jonger dan eenendertig bent, kun je ook heel gemakkelijk een werkvisum aanvragen. In Australië konden we werken en flink wat sparen dankzij een Working Holiday Visum, en datzelfde visum hebben we nu ook weer voor Nieuw-Zeeland.
Voor ons houden de werkvisums nu op. En ook wij maken soms niet altijd de juiste keuzes wat werken betreft. Wij gingen vol enthousiasme naar Nieuw-Zeeland met het idee om net als in Australië te werken en veel geld te sparen, maar we zijn er al achter dat dat niet gaat gebeuren. De accommodatiekosten zijn gemiddeld hoger, de lonen lager. Het ongeluk dat we in december in Laos kregen gooit ook nog steeds roet in het eten. Onze werkverwachtingen voor Nieuw-Zeeland komen tot nu toe dus niet helemaal uit, en dat is het gevaarlijke met verwachtingen scheppen of met plannen proberen te maken terwijl je een leven leidt waarin je niet eens weet wat er morgen gebeurt: het kan zo een andere richting op gaan. Het is iets waar je tegen moet kunnen en bij je moet passen. Het levert ons soms ook echt nog wel eens stress op, terwijl we een ander moment er alleen maar om kunnen lachen.
Is geen inkomsten hebben een van jouw angsten om je reisdroom niet te realiseren? Ben je bang om helemaal zonder geld te komen zitten? Heb jij er wel eens over nagedacht om reizen met werken te combineren? En sowieso: zorg er altijd voor dat je geld overhoudt om naar huis te gaan als het echt niet lukt. Zie het dan ook niet als falen. Je hebt het in elk geval geprobeerd! Maar als je een goed plan opstelt en er echt voor gaat, weet ik zeker dat het jou ook gaat lukken.
Je spullen verkopen en je baan opzeggen om te reizen?
Ik kan niemand ervan overtuigen om hetzelfde te doen als wij hebben gedaan. Ik kan niet tegen je zeggen: ga je spullen verkopen en je baan opzeggen om te reizen als het je droom is. Met heel mijn hart zou ik dat willen, maar uiteindelijk is het een persoonlijke keuze die gemaakt moet worden. Het is een ingrijpende verandering in je leven en moet echt heel goed bij je passen.
Jij moet over de obstakels heen klimmen die op jouw pad liggen. Dat kan niemand anders voor je doen. Jij moet creatief en in oplossingen denken, in plaats van in problemen. Ook dat kan niemand anders voor je doen. Je moet het onzekere confronteren, en misschien wel je eigen angsten. En ja, dat is eng. Heel erg eng. Maar denk eens goed na: wat is nu echt het ergste wat je kan overkomen? Is die angst ook echt realistisch? Mocht het echt te eng zijn, waarom ga je niet eerst voor korte tijd op reis om te proeven of het wat voor je is? Daan heeft dat ook gedaan en na zijn terugkomst thuis was zijn beslissing veel makkelijker te maken. Misschien helpt dat jou ook?
Ook wij weten niet wat er op ons pad komt. Wat er allemaal gaat gebeuren. Zelfs niet na ruim anderhalf jaar. Het enige wat wij hebben is vertrouwen dat alles goed komt. Ruim een maand geleden zijn we in Nieuw-Zeeland aangekomen met een plan. Hoe dit plan zich op dat moment ging ontvouwen, wisten we niet. Ons plan bleek helemaal niet realistisch te zijn en ons leven ziet er momenteel anders uit dan we hadden gedacht. Maar we zijn creatief genoeg om dan een andere richting in te slaan. En het is goed zo. Nu we een paar weken verder zijn, is ons oude plan zelfs al helemaal uit onze hoofden verdwenen en richten we ons weer op onze toekomst, die nog altijd vol reizen zit.
Zou jij het nu aandurven om weg te gaan? Je spullen verkopen en je baan opzeggen om te reizen?
13 thoughts on “Je spullen verkopen en je baan opzeggen om te reizen”
Wij gaan dit jaar ook voor onbepaalde tijd op reis! We hebben flink gespaard dus kunnen eerst wel even vooruit, gelukkig. Onderweg werken sluit ik niet uit. Wij wonen beide nog bij onze ouders, mijn vriend studeert nog, maar is bijna klaar en ik heb een tijdelijk contract in het onderwijs tot eind dit schooljaar. Wij hebben niks waar we aan vast zitten, dus dit maakt de stap wel veel makkelijker
Wat spannend en goed vooruitzicht! Dat maakt de stap inderdaad wel makkelijk. Waar gaan jullie eerst naartoe?
Mooie website en goed geschreven. Heel fijn om te lezen!
Dank je wel!
Herkenbaar, maar ik heb uiteindelijk toch gekozen voor een thuis in Nederland en locatie-onafhankelijk kunnen werken. Een beetje het beste van beide werelden. Maar jullie zitten nu ook voor een tijdje in Nieuw-Zeeland toch? Lekker op reis, maar toch ook een vaste plek ?
Wel voor een lange tijd in Nieuw-Zeeland, maar niet op een vaste plek in Nieuw-Zeeland. Nu zitten we in Auckland, maar over een paar weken trekken we weer verder! Fijn dat het je goed bevalt zo allebei!
Wij hopen dit volgend jaar te realiseren. Ons huis hebben we inmiddels al verkocht (met een leuke overwaarde) en hier willen we van gaan reizen. We wonen nu in een huurhuisje en kunnen dit per maand opzeggen. Ik vind het vooral spannend om mijn vaste baan op te zeggen, maar er is overal genoeg werk te vinden.
Wat tof dat jullie dit ook gaan doen! Werk is er inderdaad volop! Ligt er misschien een beetje aan in welke branche je werkzaam bent, maar als je een beetje creatief bent komt het altijd wel goed ;).
Wauw, wat tof dat jullie dit gedaan hebben en jullie droom waarmaken. Wij gaan voor een half jaar op reis, maar ik ben stiekem wel heel blij dat we ons huisje hebben kunnen onderverhuren en daarna een plekje hebben om weer terug te komen.
Tof dat jullie ook op reis gaan! Als we een halfjaar waren gegaan, dan hadden we ook niet Daan zijn huis verkocht, maar we zijn iets te lang weg om het onder te verhuren ;). Wel fijn dat jullie gewoon weer een plekje hebben als jullie thuiskomen.
Hallo allemaal,
Ik wil mijn verhaal wel even kwijt aan allen die twijfelen om de stap te nemen.
Toen ik 18 was wilde ik graag al reizen,dingen zien en zelf ondervinden.
Wilde het liefst midden tussen de beren en wolven wonen in Alaska.
Toen ik 28 werd wilde ik dit nog steeds,en ging aan survival (en dan heb ik het niet over een parcours afleggen door modder,over touwen enz.,maar onder de sterren slapen bij een vuurtje e.d.)
doen en een beetje buschcraft.
(wilde planten leren herkennen en eten)
Ik las enige boeken en ging er op uit. (je leert en komt jezelf ook wel tegen haha)
Op die leeftijd wist mijn familie dat natuurlijk allemaal wel van me,maar het was altijd weer: maar als dit gebeurd of als dat…waardoor ik mij liet tegen houden.
Ook ik ben opgevoed met hard werken en doen wat er van je wordt verwacht.
Toen ik 38 werd,werd het verlangen naar iets anders dan veel (over)werken toch wel belangrijker.
Dus ga je in de vakanties je oude ik weer tevoorschijn halen en op naar Noorwegen en Zweden de wildernis in met je backpack.
Erg gave vakanties waren dat en ik herinner me dat ik altijd weer met moeite terug ging naar Nederland.(waar alles weer zo moet)
Nu ben ik ondertussen 48 en heb mijn vader verloren aan hard werken.
Ja,hij had een eigen bedrijf en werkte daar bijna dag en nacht .
Wij zagen hem dan ook bijna niet,want voor het eten kwam hij thuis en na het eten ging hij weer.
Totdat hij thuis kwam te zitten met een s vorm in zijn rug. (van o.a. altijd zwaar til werk)
(die generatie vroeg niet snel om hulp)
Toen volgde een hele tijd van ziekenhuizen,artsen,behandelingen,trainingen,massages enz.
De artsen konden niets voor hem doen en werd op een gegeven moment uitbehandeld verklaard.
Tja meneer,dan moet u daar mee leren leven was het eindoordeel.
Daardoor moest hij zelfs aan de morfine om de pijn te stoppen en aan hem te zien hielp dat zelfs soms zelfs niet.
Soms kon hij dingen als liggen,lopen,staan niet langer dan een half uur volhouden.
Het was een hel voor hem en hij zei ook steeds dat hij hoopte dat ie de volgende ochtend niet meer zou wakker worden.
Hij was maar 62 jaar geworden.
Uit verhalen kon ik altijd halen hoe graag hij meer van de wereld had willen zien.
Daar heb je dan dus altijd zo hard voor gewerkt.(steeds maar weer de zaak redden van de ondergang en er zijn laatste geld steeds weer inpompen)En uiteindelijk ben je dan ook nog de zaak kwijt door oplichting. die persoon zou de zaak wel even doorzetten en in gedeelten mijn ouders afbetalen.
Hij woont nu van mijn ouders geld in Frankrijk.
Mijn moeder zat ondertussen ook al enige jaren thuis nadat ze allerlei ziekten had gekregen.
(Die vrouw heeft zo ontzettend moeten knokken voor haar leven)
Zij moest rondkomen van €25 per week,maar ze zou nog even moeten volhouden en dan zou haar (ingekochte) pensioen,(wat mijn vader voor haar na de scheiding had geregeld,zodat ze niet zonder geld zou komen te zitten) worden uit gekeerd.
Tja zoals we ondertussen weten veranderd onze regering steeds de wetjes en regels en kwam ze met €35 euro per week te zitten. (omdat ze nu zelf de medicijnen moest gaan betalen)
Wij (haar kinderen) koken vaak een potje voor haar mee,zodat ze toch gezond blijft eten.
En natuurlijk wil ze vaak iets met de kleinkinderen ondernemen want die zijn er niet zo vaak.
Wat me bij mezelf brengt.
Na twee scheidingen,waarvan de eerste na bijna 10 jaar huwelijk zei dat ze wilde scheiden omdat ze eigenlijk lesbisch was en mij wel een goede kandidaat vond om op een natuurlijke manier kinderen mee te krijgen.
Dat werd me zo even medegedeeld. (dan stort je wereld in)
2 maanden later woonde ze in de binnenstad en zag ik de kinderen geregeld.
Weer twee maanden later deelde ze me mede dat ze in Krimpen a/d Lek zou gaan wonen.(bij haar vriendin)
Nu zie ik de kinderen nog maar elk derde weekend en dat ook alleen maar wanneer zij dat wil want MIJN vorige weekend heeft ze kinderen bijvoorbeeld niet gebracht.
En kom maar niet met allerlei suggesties,want ik heb al 4 advocaten gehad die me allemaal gelijk gaven.Maar ja wet is wet hé? GRRR!!(en moeders hebben nou éénmaal twee puntjes voorsprong in dit land)(kun je nog zo`n goede vader zijn)
Het tweede huwelijk strandde uiteindelijk doordat we samen en kindje hadden verloren.
Nu zit ik op dit moment thuis met een dikke Burn-out,Depressie en trauma.
Langzaam aan kom ik er (met veel hulp) wel uit.
Wat ik hier allemaal mee wil zeggen is,stel het niet uit en ga je dromen achterna.
Denk niet in doemscenario’s.(want zoals ik met het verhaal al vertel ,met thuis zitten kan ook van alles gebeuren)
Ga het aan en neem het zoals het komt.(meestal valt het heel erg mee)
En….beter spijt van dingen die je wel hebt gedaan dan dingen die je niet hebt gedaan toch?
Zelf heb ik de beslissing genomen om alles te verkopen en met een tourfiets (en aanhanger voor het hondje) rond te gaan reizen door europa. (misschien later nog verder)
S`nachts zal ik onder de sterren slapen.(tenzij uitgenodigd)
Zal zo af en toe misschien ook wel een klus doen tegen een slaapplaats en wat te eten.
Ik zie het wel.
Ik ga in ieder geval genieten van de tijd die ik nog heb,want moet er niet aan denken dat als mijn tijd is gekomen en dat ik niet heb kunnen doen wat ik altijd graag wilde.
(maar ja,dan heb ik wel mijn hele leven hard gewerkt hé? (knipoog))
Tip! qua verzekering hoef je je ook geen zorgen te maken want er bestaat een globetrotter verzekering,waarvoor je iets van €622 euro betaald voor twee jaar en daarna kun je het verlengen.
Dus! …Ga de wereld in want ik wil je tegenkomen!
Groetjes Reinhard.
P.s zit er aan te denken om een stuk land in Zweden te kopen ,zodat ik straks iets heb om op terug te vallen. (zelfvoorzienend te leven op mijn oude dag of als ik geen zin meer in reizen heb) En dan mogen alle Backpackers en Bikepackers op mijn stukje land komen overnachten in ruil voor hun mooie verhalen.
Hoi Reinhard,
Ik ben stil van je verhaal! En ondanks de nare dingen die je mee hebt gemaakt, vind ik het erg tof dat je nu door Europa gaat rondreizen en misschien zelfs in Zweden wat grond gaat kopen. En je hebt helemaal gelijk, met thuiszitten kan uiteindelijk ook van alles gebeuren. Ik hoop daarom ook dat veel mensen lekker hun eigen dromen gaan realiseren en genieten van het leven.
Dank je voor het delen van je verhaal! Hou je ons op de hoogte van je fietsavontuur?
Mooie blog! Het geeft mij een hoop perspectief. In ons leven, na een lange periode thuis zitten en vanuit huis werken, is er een grote wens ontstaan om te gaan reizen met een camper. Nu nog in een vaste baan, koophuis en met een kleine dreumes van 1,5 jaar houdt het systeem en de veiligheid ons vast. Bang om ons huis te verkopen en het veilige plekje kwijt te zijn, Bang om zonder geld komen te zitten ook met een kleine man in ons midden, bang om geen vermogen meer te hebben die ik onze kleine man kan bieden. Pfff…zoveel angsten die ons nog weghouden van deze droom. En tja, ook interessant wat daar allemaal achter schuilt. Dank voor jouw verhaal. Het is voor ons weer een stapje op weg naar onze droom.