Port Barton: hoe een slaperig vissersdorp ons vies tegenviel

Het strand met palmbomen en vissersbootjes van Port Barton.

Wat de een geweldig vindt, kan voor een ander uitdraaien op een teleurstelling. Deze les leerden wij toen we Port Barton in de Filipijnen bezochten, het ‘slaperige’ en relaxte vissersdorpje op Palawan dat door veel backpackers bejubeld wordt. Kwamen wij even van een koude kermis thuis.

Als ik online alle berichten lees over hoe fantastisch het daar wel niet is, dan weet ik zeker dat niet iedereen onze mening deelt. Misschien zelfs nog steeds niet na het lezen van dit stuk. Toch wil ik jullie graag vertellen waarom Port Barton ons wél vies tegenviel. Want hé, niet alles op reis kan altijd maar leuk en tof zijn. Was het maar zo’n feest!

De reis naar Port Barton: vol hobbels en bobbels

Een rustig dorpje aan het strand, vol met palmbomen en waar een relaxte sfeer hangt. Count us in! Door dat beeld werd Port Barton al snel op onze bucketlist voor de Filipijnen gezet. En door alle enthousiaste verhalen die wij van andere backpackers hoorden, kregen wij natuurlijk ook wel bepaalde verwachtingen. Dus na een bezoek aan de Underground River en Puerto Princesa, werd Port Barton onze volgende bestemming op het eiland Palawan.

In de ochtend werden wij opgehaald door een wat minder vriendelijke Filipino met een minivan in Puerto Princesa. Die bus is het punt waar het eigenlijk al misging. Overduidelijk geïrriteerd sleurde hij ons vanuit de tuin van ons guesthouse zo het busje in. Het kon hem niet snel genoeg gaan. En dat terwijl wij de eersten waren.

Vervolgens pikten wij een Amerikaanse jongen op die werkelijk zijn mond niet kon houden. Maar oké, geen probleem. Die heb je er soms ook bij. En dat is natuurlijk ook nog geen reden om Port Barton niet fijn te vinden. De eerste irritaties ontstonden eigenlijk pas bij ons toen er bij het volgende hotel drie Nederlandse meiden het busje in stapten. Of eigenlijk niet in stapten, want één van hen weigerde pertinent om op de stoel achter de chauffeur te zitten. Ze stond erop dat ze helemaal voorin wilde zitten, want anders zou ze wagenziek worden.

De chauffeur vertelde dat deze stoel al gereserveerd was voor een oudere vrouw met rugprobleem, doordat zij eerder haar rug had gebroken. Maar daar had het meisje geen boodschap. Ze moest en zou voorin zitten. Na een hoop geklaag kreeg ze haar zin, om vervolgens rustig tijdens de wilde rit met volop bochten muffins te eten en Netflix te kijken. Terwijl de oudere vrouw elders in het busje gepropt zat. Tot zover haar wagenziekte.

Stoffige straat met schoolkinderen Port Barton
Rode en gele bananen aan touwtjes

Plaatsvervangende schaamte voor scheldende reizigers

Ja, toen was onze irritatiemeter al aardig aan het oplopen. Maar in feite heeft dat natuurlijk ook nog niets met Port Barton te maken. Toch is het wel iets waar ik op reis echt niet tegenkan: reizigers die nul respect hebben voor het land, de mensen en medereizigers. Als je dat fatsoen niet kan opbrengen, blijf dan gewoon lekker thuis.

Helaas bleef het daar niet bij. Nog een Nederlands stel stapte in het busje (had ik al verteld dat Port Barton nogal populair is onder de Nederlanders?). Voor wie eerder in Zuidoost-Azië heeft rondgereisd, is het bekend dat tijd daar nogal een relatief begrip is. We reden dan ook wat langzamer dan het Nederlandse stel zich wenste. En daarna weer te snel. En o ja, we stopten veel te vaak. Soms moesten er namelijk wat dozen die op het dak gestapeld lagen afgeleverd worden bij huizen.

Hoe het stel daarop reageerde? Ze hebben de buschauffeur de huid vol gescholden met Nederlandse scheldwoorden. Ik heb zitten koken van woede. Wij allebei. Maar ik schaamde mij ook echt kapot. Eén keer heb ik er een opmerking over gemaakt, maar dat maakte weinig indruk.

Toen we een paar uur later in Port Barton aankwamen, hadden wij het zo gehad met deze klagende mensen. Dus toen wij op zoek gingen naar accommodatie, waren we nog steeds wat geïrriteerd. Met onze backpacks op onze ruggen stapten we de stoffige straten in van Port Barton. We hadden al begrepen dat het in het hoogseizoen nogal druk kan zijn. Maar tot onze verrassing bleek werkelijk alles vol te zitten. En dat terwijl het ‘slaperige’ vissersdorpje alleen al op Booking.com 80 accommodaties telt…

Toeristen bij bamboe café op strand Port Barton
Katholieke kerk met bamboe entree in Port Barton

Let’s party! Het hostel met te veel dronken backpackers

Na een tijd rondgevraagd te hebben voor een slaapplek, kwamen we uiteindelijk bij een hostel uit. Het zag er heel nieuw uit, en een paar mensen zaten buiten gezellig een biertje te drinken met elkaar. En hoera! Ze bleken plek te hebben. Weliswaar als we een eenpersoonsbed deelden, maar door het extra brede matras was dat geen probleem. Beter dan op straat of het strand te moeten slapen.

Oké, van het feit dat er 18 bedden op de slaapzaal stonden werd ik wat minder enthousiast. Toen we erachter kwamen dat de meeste bedden door stelletjes werden bezet nog minder. En toen om 19.00 uur vanaf de bar Let’s partyyyyy! werd geschreeuwd en de drank de lucht in werd gegooid, zakte de moed mij in de schoenen. Een feestje? Helemaal oké. Dat vinden wij op z’n tijd ook echt wel gezellig. Maar moeten slapen op de plek waar het feestje is? Nee. Vooral niet als er vanaf 20.30 uur allemaal onbekende mensen stomdronken door de kamer heen waggelen.

En weet je, als reiziger moet je lekker helemaal zelf weten wat je doet op reis. Iedereen vult zijn reis anders in en is op zoek naar andere ervaringen. En zoals gezegd: wij vinden een feestje soms ook wel leuk. Maar dit feest ging er gewoon compleet respectloos aan toe.

Wat bleek? Het hostel was echt nog maar net anderhalve week open. Vanaf het begin werd er elke avond gefeest met de muziek hoorbaar tientallen meters verderop. Om het hostel heen woonden Filipino’s, in kleine houten en wat armoedig uitziende huisjes omdat ze al hun hele leven visser zijn en daar niet veel geld mee verdienen. En recht voor hun neus stonden halfnaakte en lallende backpackers te gillen en te schreeuwen.

Een groepje oudere Filipino’s verzamelde zich op roestige scootertjes voor het hostel. Hoofdschuddend keken ze toe naar het tafereel. Toen ik dat zag kreeg ik gewoon last van plaatsvervangende schaamte en buikpijn. Even serieus, is dit nu het Port Barton waar iedereen zo enthousiast van wordt?

Coco Rico Hostel Port Barton
Witte hond met grote oren.

Een tweede kans voor Port Barton

De volgende ochtend gingen we op zoek naar een andere accommodatie. Ik wilde Port Barton toch nog een kans geven. Hoe kon het dat iedereen zo enthousiast was, en wij dat gewoon niet zagen? We hadden geen geluk. Echt alles bleek vol te zitten, zelfs aan de buitenrand. Ik baalde als een stekker want ik moest die dag echt aan het werk om een opdracht af te maken. Dus tijd om naar een andere plek te reizen was er niet. Nee, het leven als digital nomad in de Filipijnen is niet makkelijk ;-). We besloten om nog één nacht in het hostel te blijven. Want misschien zou het die avond beter gaan? (Wie hielden we voor de gek!?)

Beter werd het natuurlijk niet. Dat konden we verwachten. Maar in elk geval waren we overdag ergens anders te vinden. Nu vond ik persoonlijk het strand ook niet heel denderend in Port Barton, maar goed, ik moest toch aan het werk. En het grootste gedeelte van de tijd hield Daan mij gezelschap.

Wat ons ook opviel, was het aantal restaurants en hippe cafés die opgezet zijn door Europeanen en Amerikanen. Ik snap dat wel. Ik zou er ook voor tekenen om een leuke tent te runnen op een tropisch eiland. Maar wat er gebeurde was dat die restaurants helemaal vol zaten (tot een lange wachtrij voor pizza aan toe) in de avond en de restaurants van de locals bijna geen klanten hadden, op een enkeling na. Port Barton wordt compleet overgenomen door toeristen en rijke Westerse mensen.

Houten wegwijzers bij strandtent Filipijnen.
Stapel ananassen Port Barton

Pijnlijke veranderingen in een ooit zo slaperig vissersdorp

Ik vond het eerlijk gezegd hartverscheurend om allemaal te zien. En wij zijn ook niet heilig, hè. Wij gaan ook wel eens voor die pizza. Maar in Port Barton leek het erop dat de locals het gewoon helemaal niet meer voor het zeggen hadden. En dat vond ik pijnlijk om te zien. Reizen we juist niet om andere culturen te leren kennen? Andere gewoontes, nieuwe gerechten. Reizen we niet om weg te zijn van thuis en geïnspireerd te raken door lokale volkeren? Of verplaatsen we liever ons thuis naar de andere kant van de wereld, en maakt het ons dan niet uit dat we anderen daar eventueel mee benadelen?

In sommige hoeken van het dorp zagen we nog wel het authentieke leven. Een katholieke kerk. Een school. Hier hebben de toeristen het nog niet voor het zeggen. Maar voor hoelang nog? De weg vanuit Puerto Princesa is compleet vernieuwd zodat Port Barton veel makkelijker te bereiken is. En ook vanuit San Vicente wordt er gewerkt aan een weg, zodat het dorp vanaf die kant ook bereikbaar is. Reizen is het prachtigste ter wereld om te doen, maar ik baal er gewoon van dat het soms niet meer met respect kan worden gedaan. En misschien reizen we met z’n allen ook wel gewoon te veel soms?

Grauw zandstrand in Port Barton

Kijken met andere ogen

Ik vroeg naar de meningen van anderen over Port Barton op Twitter. En daarop kreeg ik reactie. Wat ik begreep is dat Port Barton ooit inderdaad een vissersdorpje was met een heel fijne sfeer waar niet veel mensen kwamen. Maar de veranderingen in de Filipijnen en met name op Palawan gaan zo razendsnel. Toch herkende niet iedereen die er recent geweest is zich in mijn verhaal.

Waren wij er op het verkeerde moment? Zagen wij net de verkeerde dingen gebeuren? Of keken wij met andere ogen naar alles om ons heen? Iedereen heeft een eigen werkelijkheid. Het ligt er maar net aan waar jij de meeste aandacht aan geeft. En daardoor hoeft mijn werkelijkheid niet die van jou te zijn, en andersom. En dat is helemaal prima. Maar naar Port Barton hoeven wij in elk geval nóóit meer terug.

Leef ook als digital nomad!

Wil je alle vrijheid hebben om te werken en te leven waar jij dat wil? Download dan mijn gratis e-book en leer in 6 stappen hoe je begint met locatie-onafhankelijk werken.

Cover gratis e-book locatie-onafhankelijk werken

Laat je verder inspireren

1 thought on “Port Barton: hoe een slaperig vissersdorp ons vies tegenviel”

  1. Ik ben in 2019 een maand geweest op Palawan waarvan bijna 3 weken in Port Barton. Ik heb inderdaad ook meerdere irritatie momenten gehad maar naast dat ook een heerlijke tijd. Ik herken me bijvoorbeeld erg in je ervaring met het busje, de mede reizigers waren vaak onbeleefd of zeer chagrijnig omdat ze zich niet aan kunnen (of willen) passen. Waarom kom je naar een Aziatisch tropisch eiland en verwacht je een westerse levensstijl?!
    Wat me zeer is bij gebleven was een brits meisje die echt ontzettend geïrriteerd was dat haar douche in het hostel niet warm was. “Ik ga toch niet onder een koude douche staan?” En vervolgens naar een ander hostel ging ondanks dat ze voor het eerste hostel al betaald had. Hiernaast kwam ik bij dorpelingen terecht die niet eens stromend water hadden!!!! Laat staan warm!! Hun dropje was afgesloten van water omdat er een water tekort was en de hostels / resorts / bedrijven anders geen stromend water hadden…..hoe bizar…deze mensen moesten jerrycans met water halen bij een waterbedrijf en hiermee (zoals op de camping) hun afwas doen en zich wassen. En dit alles terwijl er nieuwe mega resorts uit de grond gestampt werden en wegen werden aangelegd. Waarom? Je put het eiland al uit en gooit er nog een schepje bovenop. Verschrikkelijk.
    Ik kan nog een heel stuk schrijven over andere vervelende ervaringen door het toerisme zoals opdringerige verkopers en dronken reizigers maar ondanks dit alles heb ik wel erg kunnen genieten en zeker een goed woordje over voor Port Barton.
    De Filipino’s zijn open, vriendelijk en ontzettend muzikaal. Ook erg milieubewust, je zult geen zwerfafval of sigarettenpeuken op de grond vinden (van hun). De natuur is geweldig, ik heb hier uren gewandeld en verlaten watervallen ontdekt waar je in kan skinny dippen, stranden vol met zeesterren en de mooiste schelpen. Ik heb in mijn leven nog nooit zoveel sterren gezien. Het traditionele eten is niet super gevarieerd maar je eet ook vrij weinig met dit klimaat. Fruit is er in overvloed, vis en rijst. De rum is gratis / mega goedkoop.
    Ik zou hier zeer graag een paar maanden willen wonen. Helaas moet je je wel een beetje af kunnen sluiten van de mensen die wat minder respect of begrip hebben voor het eiland leven.

Leave a Comment

Your email address will not be published. Required fields are marked *

This site uses Akismet to reduce spam. Learn how your comment data is processed.

Mijn naam is Danique en reizen is wat ik het allerliefste doe! Daarom heb ik er ook voor gekozen om locatie-onafhankelijk te ondernemen. Ik help jou ook om meer vrijheid en avontuur in je leven te creëren.

OVER DANIQUE

Volg mijn cursus

Leer in de online cursus ‘Werk locatie-onafhankelijk en voel je vrij!‘ hoe je overal ter wereld je geld kunt verdienen en een lifestyle als digital nomad creëert. Een praktische cursus voor iedereen die locatie-onafhankelijk wilt werken. Nu voor slechts € 197,-! (excl. btw)

Bestel mijn boek

‘Superspannend verhaal voor avontuurlijke meiden!’ – MeidenMagazine

Laatste blogposts

Scroll to Top

Ben jij er klaar voor om te werken als digital nomad?

Doe dan mee aan de online cursus 'Leer locatie-onafhankelijk werken'. Reis meer, geniet meer en voel je vrij! Nu voor de pilotprijs van slechts € 79,- (excl. btw).