Een uur waren we in Laos, nadat we de grens in het noorden met Vietnam over waren gestoken, toen de smalle bus waarin we zaten in de bocht vol tegen een truck aan klapte.
Een bizar ongeluk was het eigenlijk wel te noemen. Bij vertrek vanuit Dien Bien Phu in Vietnam grapte een van de mede-inzittenden nog dat we er nogal lang over gingen doen, maar dat we op deze manier in elk geval géén ongeluk zouden krijgen. We reden namelijk echt héél erg langzaam. Dat had vooral ook met de inhoud van de bus te maken. Het gevaarte zakte nog net niet door zijn wielen heen. Daan en ik zaten op de laatste bank voor passagiers. Achter ons stonden tot de nok toe dozen opgestapeld met etenswaren erin. Naast ons een zware gasfles. En al die dozen werden verstopt door pakken luiers, kroppen kool en verpakkingen met noodles.
Bij de grens was bijna niemand. Het duurde dan ook niet lang voordat iedereen weer in de bus zat. Gefrustreerd, dat wel. Want bijna iedereen was afgezet voor een paar dollar. Het was de eerste keer die ochtend dat iedereen met elkaar sprak. Het zou er wel mee te maken hebben gehad dat de bus al om half zes in de regen was vertrokken. Met een slakkengangetje reden we verder. In kilometers was het de afstand niet meer, slechts 60 kilometer tot onze eindbestemming Muang Khua. Maar toen het inmiddels een uur of negen was en ik net uitgerekend had dat we er binnen een klein uurtje zouden zijn, ging het mis. Goed mis.
Inhoudsopgave
Een truck steeds dichterbij
Of we het zagen aankomen? Ja en nee. Daan niet. Ik loerde toevallig wel over de stoel van mijn medepassagier voor mij heen. Door de voorruit zag ik een truck. Doordat we net een scherpe bocht in gingen keek ik recht tegen de glimmende linkervoorkant van de truck aan. Ik zag ook wel dat de truck heel dichtbij kwam, maar er ging geen belletje rinkelen. In Azië rijden de auto’s zo vaak vlak langs elkaar heen. Ik wachtte het moment af tot de buschauffeur met de bocht mee zou rijden. Toen het tot mij door begon te dringen dat de bus helemaal geen bocht maakte, en de truck inmiddels wel heel groot werd, volgde er een klap, gerinkel, gekraak en stilte. De klap was sneller geweest dan mijn hersenen na hadden kunnen denken.
Het volgende moment zaten we scheef naar voren. En muurvast. Het bloed stroomde mijn mond in met wat harde stukjes tand erbij. De dozen instant noodles en pakken luiers hadden ons bedolven. En ik was me de pleuris geschrokken. Om eerlijk te zijn kan ik mij niet goed meer herinneren wat er de minuten daarna gebeurde. Lekker cliché, hè. Alleen dat ik in paniek was omdat ik vastzat en bang was dat er achter ons ook iets op ons zou knallen. Toen we tien minuten later eindelijk uit onze stoelen waren bevrijd en ik de rij wachtende bussen en auto’s achter onze bus zag staan, wist ik dat deze angst onterecht was geweest. Ergens in de berm ging ik zitten, totaal verward, met een been waarop ik niet meer kon lopen en bloed in mijn gezicht. Mijn mond en tanden waren kapot.
Ook Daan strompelde naar de berm met pijnlijke, kapotte benen. De bril die hij op had, was weg. Niet heel handig voor iemand die nagenoeg niets kan zien zonder bril. Denk overigens niet dat het de omstanders waren die ons hielpen. Nee, die waren te druk bezig met foto’s van ons maken. Om de haverklap kregen we smartphones in onze gezichten geduwd van idioten die het nodig vonden om selfies te maken bij een ongeluk in plaats van een hand uit te steken om te helpen. Ergens versuft liet ik het toe.
Een foto van alle spullen voor het ongeluk. Honger zouden we in elk geval niet krijgen.
Geen hulp van omstanders
De paar backpackers die in het busje hadden gezeten hielpen elkaar, terwijl een paar Vietnamezen die achter ons hadden gereden en wel bij verstand waren naar de buschauffeur waren gesneld om hem eerste hulp te bieden. Als we al hadden kunnen helpen, hadden we niets voor onze chauffeur kunnen betekenen. Over de details begin ik niet. Het feit dat hij met zijn kant van de bus frontaal tegen de truck is gereden, zegt genoeg. Het heeft een uur tot anderhalf uur geduurd voordat ze hem uit het wrak hebben kunnen krijgen, nadat ze de bus los hadden getrokken van de truck met behulp van een andere bus. Tot de dag van vandaag weten we niet of hij het overleefd heeft. Ons gevoel zegt van niet. Los van het feit dat hij ernstig gewond was, was er geen andere hulp. In het noorden van Laos zijn geen ambulances. Er zijn geen traumahelikopters. En zelfs de politie kwam twee uur later een keer opdraven. Hij is afgevoerd in een personenwagen, en meer weten we niet. Maar allemachtig, wat een vreselijke situatie was het voor de man.
Toen de chauffeur eenmaal weggevoerd was, en we een beetje van de eerste schrik bekomen waren, werd het ook voor ons tijd om een kant op te gaan. Maar waar ga je naartoe als er geen hulp is? Als er niemand te bellen valt? Als je aan omstanders vraagt of ze je naar het dichtstbijzijnde dorp kunnen brengen en ze gewoon glashard hun autoraam dichtdoen zodat ze niet tegen je hoeven te praten? Als er werkelijk waar niemand bereid is om te helpen? Met acht reizigers hadden we in het busje gezeten en het is dat twee personen helemaal de pan uit flipten en er uiteindelijk één omstander was die een buschauffeur dwong om ons mee te nemen, anders hadden we er bij wijze van spreken nog gezeten. En zo werden we weer in een bus gezet. Eentje die speciaal vanuit het dorp waar we naartoe wilden gekomen was om de groenten en instant noodles op te halen – maar niet ons. Mijn vertrouwen in de mensen is die dag even behoorlijk verloren gegaan.
Uren en uren verder reizen
Met trillende benen stapte ik de bus in. Als ik op dat moment ergens écht niet in wilde zitten, dan was het wel een andere bus. Bij elke remsessie sloeg mijn hartslag op hol. Maar we moesten wel. Na drie kwartier werden we afgezet bij het lokale ‘ziekenhuis’. Het ziekenhuis had niet eens verband om een wond te verbinden. Omdat ze ons hier niet konden helpen, moesten we naar een grotere stad. De Vietnamees die de chauffeur gedwongen had ons mee te nemen naar Muang Khua, bleek iemand te zijn die voor een bus werkte die onderweg was naar Luang Prabang, een van de grotere steden in Laos. Omdat deze bus een tijd had moeten wachten door het ongeluk, moest het nog door Muang Khua komen en konden Daan en ik met deze bus mee naar Luang Prabang.
Het werd de langste busreis ooit. Als je behoorlijk wat pijn hebt na een busongeluk, en dan voor acht uur lang in een hobbelige bus moet zitten, terwijl het ontzettend mistig is en ook deze bus herhaaldelijk op zijn rem moet trappen om ongelukken te voorkomen, dan kan je echt alleen maar wensen dat het snel avond is en je veilig in een bed ligt. Die avond kwam er uiteindelijk, nadat er heel wat tranen van pijn en stress waren gevloeid. We waren te uitgeput om naar het ziekenhuis te gaan, dat achteraf ook dicht bleek te zijn en in het eerste de beste hotel dat we zagen boekten we een kamer. Wonderlijk genoeg vielen we als een blok in slaap, al werden we allebei de hele nacht geteisterd door beelden van het ongeluk.
Op de laatste bank zaten Daan en ik. Op de foto hierboven zitten wij nog bij stickers 13/14. We eindigden bij de stickers 9/10. De stoel voor ons hebben ze naar voren moeten trekken om ons eruit te krijgen.
Naar het ziekenhuis in Maleisië
De volgende ochtend regelde het hotel een taxi voor ons zodat we naar het ziekenhuis konden. Hier waren de mensen liever lui dan moe en nadat we erop stonden dat ze iets meer zouden doen dan alleen de wonden schoonmaken, werd er met pijn en moeite een x-ray gemaakt van allebei onze linkerbenen. Geen breuken te zien gelukkig, maar de bloedvlekken op de pilaren en gordijnen lieten ons zien dat we beter een ander ziekenhuis konden opzoeken voor de overige pijntjes. Voor mijn mond konden ze toch niets betekenen, en na wat telefoontjes met de reisverzekering kregen we het advies om een ziekenhuis te bezoeken in Bangkok of Kuala Lumpur. Het werd de laatste stad, want nadat ik een half jaar geleden al eens het ziekenhuis in Kuala Lumpur had bezocht, wisten we dat het ziekenhuis daar echt goed is en kenden we de weg. Wel zo fijn om in ieder geval iets te weten.
Nog geen vierentwintig uur later zaten we op de eerste hulp in het ziekenhuis in Kuala Lumpur. Nu ik dit schrijf, snap ik niet werkelijk niet hoe we het voor elkaar hebben gekregen om alles zo snel geregeld te hebben en maar door te blijven reizen. Het zal de adrenaline zijn geweest. Bij de eerste hulp maakten ze foto’s van onze nekken. De dag daarna kon ik naar de kaakchirurg en Daan naar de orthopeed. En pas toen begon alles eigenlijk tot ons door te dringen. Duidelijk werd dat wij vooral pech hadden gehad met onze zitplekken. Niet alleen de klap, maar vooral ook de kracht van alle spullen die achter ons opgestapeld stonden hadden zijn uitwerking op onze lichamen gehad. De bank waarop we zaten was losgekomen van de vloer en de – gelukkig niet al te zware – dozen op onze hoofden gevallen.
Nu er goed naar ons gekeken werd, bleek er ook wel meer aan de hand te zijn. Allebei hebben we onze nekken flink geblesseerd en verschoven wervels, waarbij Daan ook nog eens een scheur in een van zijn nekwervels heeft. Vooral dat was behoorlijk schrikken. Was de klap nog iets harder geweest, dan had hij verlamd kunnen zijn volgens de arts. Bij mij was het een wonder dat er niets in mijn kaak gebroken is, want de zwarte ruimtes op de röntgenfoto lieten zien dat de boel aardig opgeschud was. Wel zijn er drie tanden kapot en de komende maanden moet er gekeken worden of ze compleet vervangen moeten worden, of dat er een andere oplossing voor komt (maandag repareren ze mijn gebit tijdelijk!). Onze hersenen vonden het ook niet zo leuk, en vraag ons op het moment vooral even niet om iets te onthouden, want dat gaat niet. Blauwe plekken hebben we maar niet geteld, het zijn er genoeg.
Een week na het ongeluk
Inmiddels zijn we een week verder en ik zou liegen als ik zeg dat het goed gaat. We zijn allebei zo ongelooflijk moe. Onze week bestond uit bezoekjes aan het ziekenhuis en de fysiotherapeut, waar we gelijk naartoe moesten gaan. Allebei hebben we nog flink last van onze benen en samen strompelen we een beetje door het guesthouse waar we slapen. De druk op mijn tanden is nog verre van comfortabel (en ik heb zo zin in een goede maaltijd…). Maar vooral onze nekken en hoofden zijn gewoon naar de klote en het is nog even de vraag hoelang dat zo blijft.
Voorlopig moeten we rekening houden met een paar maanden herstellen, waarvan Daan minimaal zes weken heel rustig aan moet doen om de scheur in zijn nek te laten genezen. Maar ondanks alles zijn we vooral ook opgelucht. HEEL erg opgelucht. Want we zijn er allebei nog, en samen kunnen we nog lachen. En dat is een ongelooflijk groot cadeau waar we allebei ontzettend dankbaar voor zijn. Vooral als ik nadenk over het lot van de chauffeur, voor wie we alleen maar heel hard kunnen hopen dat het toch goed afgelopen is, al weet ik diep vanbinnen dat het ijdele hoop is.
Het reizen is momenteel dus ook even op een laag pitje gezet, en komende woensdag vliegen we naar huis. We kunnen kerst vieren met onze familie en oud & nieuw met vrienden. Een gedachte die mij meer dan gelukkig maakt. Nog nooit heb ik zo uitgekeken naar de feestdagen.
26 thoughts on “Een busongeluk in het noorden van Laos”
Pfff meis toch :( Wat een heftige ervaring :( Je hebt het heel helder omschreven, heel veel liefde voor jou <3
Dank je wel lieve Veerle!
Wat vreselijk, ik kan niet anders zeggen. Vooral ook het idee dat jullie allemaal zoiets overkomt, en dat niemand maar een poot uitsteekt (in eerste instantie) om jullie te helpen. Vooral dat lijkt me moeilijk te beseffen. Fijn te horen dat jullie de feestdagen lekker thuis kunnen vieren, en alles hier rustig kunnen verwerken. Veel beterschap voor jullie allebei!
Daar blijf ik nog steeds zo verbaasd over, dat niemand hielp. Dan voel je je toch behoorlijk hulpeloos. Gelukkig waren we wel samen ;).
Wat een heftig verhaal! Heel veel sterkte met de revalidatie en afhandeling.
Dank je, Jenny!
Wat erg allemaal!,,
Ik ben blij dat achteraf alles ( goed is gelopen)
Het had erger kunnen zijn.Ik wens jullie veel betrrschap en vele mooie reizen inde toekomst.
Dank je Selma, daar zijn we zelf ook blij om ;).
Veel sterkte en succes met de revalidatie. Ik denk dat het goed is dat jullie na zo’n heftige gebeurtenis even het reizen on hold zetten en naar huis gaan, naar een vertrouwde omgeving en met je familie en vrienden aan je zei. Goed opletten met de nek, ik spreek jammer genoeg uit ervaring (jaren fysio na het verschuiven van mijn nekwervels). Sterkte!
Hi Lotte, het is zeker een goede beslissing van ons geweest om even naar huis te gaan. Verder reizen was het echt niet geworden op het moment. En met de nekken letten we op, al is het best frustrerend dat we zo weinig kunnen ;).
Jeetje wat een.heftige gebeurtenis. Hopelijk knappen jullie snel weer op
Dank je, komt goed!
Wat ontzettend naar! Heel veel sterkte met het herstel. Neem de tijd! Misshien lijkt het nu niet zo maar er komt een tijd dat je ook gewoon weer in de bus stapt in Azië. We hebben ruim 10 jaar geleden een busongeluk gehad in Cambodja. Wij waren er een stuk beter aan toe dan jullie (alleen snijwonden) maar ook daar weet ik nooit wat er van de chauffeur is geworden maar is het goede heel onwaarschijnlijk.
Oei, dat klinkt ook naar :(! Op dit moment heb ik inderdaad weinig trek om de bus in te stappen, maar gelukkig beseffen we ons wel dat we gewoon pech hadden. Over een tijdje zullen we het zeker ook wel weer doen. Ik wil tenslotte niet dat we het reizen door angst laten leiden.
Wat een afschuwelijk verhaal, afschuwelijk dat jullie dit mee moesten maken. En wat naar dat er niemand was om te helpen, dat verwacht je eigenlijk niet. Goede reis terug, ik hoop dat jullie snel weer een beetje de oude zijn.
Dat had ik ook echt niet verwacht, ben er nog steeds verbaasd over!
Heftig hoor dat jullie dit hebben mee moeten maken! Het lijkt me zo frustrerend als je daar met je ziel onder je arm, helemaal verward en met pijn rond loopt en niemand wat doet. Ik zou dan ook echt flippen denk ik! Hoezo doe je dan niets? Fijn dat jullie de feestdagen thuis doorbrengen en bij familie en vrienden zijn. Die zullen, net als jullie andersom, des te blijer zijn om jullie weer te zien. Veel sterkte met de revalidatie!
Ik snap het ook echt niet dat niemand iets deed, en vooral niet dat ze allemaal foto’s gingen staan maken. Dat was inderdaad heel frustrerend. Gelukkig hadden we in elk geval elkaar!
Danique en Daan,
Wat een nare ervaring.
Ik hoop dat jullie snel mogen herstellen.
Lekker naar huis en de kerstdagen vieren.
Groeten uit Den helder.
Dank je wel Corry, groetjes terug!
Pfoeh, wat ontzettend heftig om het hele verhaal zo te lezen! Veel sterkte met de nasleep en het herstel. En ik hoop dat jullie een beetje kunnen genieten van kerst en oud&nieuw in Nederland.
Dank je wel! Kerst en oud & nieuw was zeker heel fijn (en vermoeiend ;)) om thuis te kunnen vieren!
Vreselijk zeg! Dit zijn dingen die je echt niet wilt meemaken. Gelukkig zijn jullie er nog relatief goed vanaf gekomen. Ik hoop dat het snel beter gaat en wens jullie sterkte met het herstel.
Ik hoop ook zeker dat het bij deze ene keer blijft ;).
Jeetje, ik had jullie verhaal nog steeds niet gelezen. Nu zit ik met kippenvel en plaatsvervangende frustratie achter mijn scherm. Wat heftige gebeurtenis! Ik hoop dat het intussen een stuk beter met jullie gaat. Take care, beterschap!