Zachtjes waaien de graspluimen langs onze benen heen. Het mulle zand waarover we lopen maakt het moeilijk om vooruit te komen, zeker nu de heuvel al steil genoeg wordt. Even voel ik wat paniek opkomen: hoe komen we weer beneden zonder van de helling af te rollen? Maar een blik op de oceaan leert dat die zorgen voor later zijn. Een blik die alles even laat vergeten, behalve het waanzinnige landschap om ons heen.

Op ons gemak rijden we Yankalilla in. De regen en de mist die onze ochtend teisterden, hebben plaatsgemaakt voor een zonnige, strakblauwe lucht. Het weer in Australië heeft mij voor de zoveelste keer verbaasd, maar deze keer ben ik er alleen maar blij om. Hoewel we de oceaan nog niet kunnen zien, geeft de navigatie-app op mijn telefoon aan dat we er bijna zijn. Ik weet al wat ik kan verwachten, want de avond ervoor hebben we hier aan de kust gekampeerd. Maar omdat het zo prachtig was kan ik alsnog niet wachten om het water en de omgeving weer te zien. Ik zit als een klein, ongeduldig kind op mijn stoel te springen.

Langs de heuvels en de oceaan

We zijn onderweg naar Second Valley, een gehucht niet ver bij Normanville vandaan. Je kunt hier prima naartoe rijden voor een dag- of weekendtrip vanuit Adelaide, voor als je de stad en de drukte even wilt laten voor wat het is en wilt genieten van de oceaan. Yankalilla loopt over in Normanville, en zodra we de golven bijna raken slaan we linksaf richting Second Valley. En daar begint het. Prachtige, ronde, geelgkleurde heuvels vormen het landschap links van ons. Rechts de oceaan. En langzaam groeien die twee naar elkaar toe, tot alleen de weg nog een blokkade vormt. Het duurt niet lang voordat ook de weg een andere draai neemt en de heuvels en de kustlijn één worden. Wat een tof gezicht. De heuvels zijn hier nog net geen kliffen te noemen, maar ze worden steeds scherper.

Second Valley

We volgen de weg door de heuvels, nemen genoeg bochten en niet veel later komen we bij Second Valley aan. Het strand van Second Valley is klein, maar veel mensen zijn er niet. Je hebt hier volop de ruimte. We besluiten eerst naar links te gaan en klimmen de rotsen over, die in de loop van de tijd de prachtigste kleuren en vormen hebben aangenomen. Hier kun je nog sporen vinden van een oude tramrail en een haventje die er ooit hebben gelegen. De kliffen zijn almachtig groot. Ik weet dat wat jongens uit het hostel waar we sliepen hiernaartoe zijn geweest om van de rotsen af te springen, maar ik zou het niet aanraden om dat te doen. De oceaan herbergt te veel plekken die je met het blote oog niet kunt zien.

Boven de kliffen

We keren weer om, lopen het strand over en besluiten om het smalle pad te volgen dat omhoog de heuvel op loopt. Dat blijkt nog lastiger te zijn dan we dachten. Maar het is het helemaal waard. Boven op de geelgekleurde heuvels – die er zelf al uniek en prachtig uitzien – heb je een geweldig uitzicht. Niet alleen over de oceaan, maar overal waar je kijkt. Second Valley is niet groot, maar het blijkt echt een pareltje te zijn in South Australia. Het lukt ons om zonder te vallen weer beneden te komen, en we besluiten nog even een uurtje door te brengen op het strand, waar de golven kalm tegen de rotsen aan slaan en de azuurblauwe kleur het water te verleidelijk maakt om niet minstens even met je voeten erdoorheen te waden. Het is dat we nog een heel stuk moeten rijden en geen tijd hebben om lang te blijven hangen. Anders had van mij gerust de tijd even stil mogen staan.